సాహిత్యం కవిత్వం

వీరగాధ

యాది వెన్నెల కాస్తుందివన భూమంతపురా కాల మ్రానుకోటలోజ్ఞాపకాల జాతర ఒక కుంకుమ్భరినివీర మరణాల మీంచినడిచి వస్తున్న కాలాన్ని కథలు చెబుతుంది కరువు గెల్చిన నేల మీదకడుపు పగుళ్ళు బడిఆకలికన్నీళ్లతోకొండలు కోనలు తడిసిపోయినాఓరుగల్లు మట్టికోట చెమ్మగిల్ల లేదు నిలువెల్లా గాయల్తో ఆత్మాభిమానంఆదివాసీ యుద్ధ మైంది శక్తి వంత ఆయుధాల్నిసవాల్ చేసినసంప్రదాయబాణం చెల్లా చెదురైన మోసం గెలిచాకతుది శ్వాస చిలుకలగుట్టందుకుందిఆగిపోకుండా- ప్రాణాల్ని దాచుకోలేనిఒక నిష్కల్మష కాలంప్రాణం పోస్కోని మానవాళికిఆకుపచ్చ తోరణాల అడివి కడుతుంది ఒక వీరోచిత త్యాగాలసంస్మరణప్రకృతోత్సవంఒక చేదు నిజాలతియ్యనిబంగారి జాతర పాలకుల కుటుంబ కణకణంప్రజల సొమ్మని ప్రకటించినబతుకుపోరు వెదురుచెట్లషామియనాలుపెద్ద పెద్ద చెట్లపందిళ్ళుప్రకృతి పిలిచిన ధ్వని ఇప్పపువ్వై గుప్పుమంటూఒక ఆదిమ జీవనవాసనేదోమనసును
సాహిత్యం కవిత్వం

అత‌ను పాల‌పుంత‌

తెల్వకుండానే  పుట్టుక పొలిమేరల్లో చుట్టుకున్న  నాగుపామును ఒల్చేసి చావుదాకా రక్తమాంసల సైద్ధాంతిక నిర్మాణమై చిగుళ్లువేసి వర్గపోరాటమై వెల్గుజిమ్మిన ఒక నూతన మానవుడు ఎర్రదండై అడవి మెడలో ఒదిగి పోయాడు ఒక యుద్ధం లోంచి ఆవిరి లా ఎగిరి వచ్చి బీడుపడిన నేలను జనసంద్రం చేసిన శాంతి మేఘము భూమి యుద్ధ కేంద్ర మైనంత కాలం వొక వాస్తవికత మూసుకున్న తలుపుల మీద చర్చలు నాటిపోయాడు వొక ఆధిపత్య రక్త పాతాన్ని దొర్లించిన సాయుధ విశాల ప్రవాహం లో వాగులు వంకలు పిల్లకాల్వలు  యుద్ధవ్యాపనమౌతున్న అడవి మైదానానికి తుపాకులవంతెనతడు మట్టి మనిషిని కౌగిలించుకొని కాలం ఈ పిడికెడు మట్టే ఉద్యమాలపుట్ట
సాహిత్యం కవిత్వం

దేశం కల కంటోంది

దుఃఖ సంచారి చంద్రుడు  కలల్లా పగులుతున్న వెన్నెల  ఈ సింహాసనానికి సిగ్గు నరం లేదు ఒక చలన సౌందర్య మానవ జీవ కళ జీవితంలో తడుస్తున్నప్పుడు- కళ్ళల్లో  శిశిరం! ఒక చిరునామా  జాతీయ జెండా నెత్తుటి దాహమై పోయింది ఒక నిప్పుల కల మీద  ప్రవహిస్తున్న మృత్యువు  బువ్వ కుండలో  బుల్లెట్ చొరబడింది  రెక్కలు తెగిన చూపుల్లో  కుప్పకూలిన నవ్వులు  ఒక అకాల యుద్ధం పగలబడి నవ్వుతున్నా కాలం కన్నీళ్లు సానపడుతూ ఒక అంతర్గత ప్రమాద కంపం తొంగి చూస్తూ ఉంటుంది దేశభక్తి నిధి  సామ్రాజ్యవాదం చీకట్లో కులుకుతున్నా పొన్న పూలు రాలిపడిన  ధ్వని సుడుల్లో దేశ దరిద్రం 
సాహిత్యం కవిత్వం

అడవి నేను

ఆకు నేనుపువ్వు నేనుచెట్టు నేనుజీవి నేను ఈ గాలి నాదేఈ నీరు నాదేఈ భూమిఈ అడవి నాదే అడవి దేహంనేనో చెయ్యినేనో కాలు నేనేనోరే లేని నోరునేనే అడవి అడవికడుపు నేనునా కడుపుఅడవి నన్నువనం ఖాళీ చేయమంటేఅడవినేఅడవి ఖాళీ చేయమన్నట్టు బతుకు కాలి బాటజీవితంనడిచి పోతూనే ఉంటుంది అడవింత తినిపించగా మిగిల్నఆకలంటారా ?వాన మబ్బుల వెనకే నడిపిస్తాం కారు మేఘాల ఖడ్గాలుకళ్ళల్లోచొర బడినాచినుకు పరిమళాలేబతుకు దీపమౌతాయి ఇంటిముఖంపట్టడాని కేముంది ?నేనేనా అడవి ఇల్లు ! నే నింకెవర్ని ? నేనురోహింగ్యానా ?నేనుశరణార్ధినా ?నేనో వలసనా ? మైదానమా!నువ్వెక్కడైనా బతికి నట్టుఅడివినినేనెక్కడైనా బతకాలి క దా ! ఈ వాగుఈ
కవిత్వం

దేశం శవయాత్ర చేస్తోంది

పొద్దున్నే.నా కళ్ళల్లో విరబూసిన నవ్వుసాయంత్రానికి రాలికరోనా పొట్లమైపోయింది వెన్నెలంతా పారబోసుకొనిచీకటి పడ్డచందమామ! ఎవడూచెట్టుకాలేకపోయాడు గాలి కొదిలేసినకొన ఊపిరిజాగరణ చుట్టూకోరలుచాచిన కాసుపత్రులు! భూమి వల్లకాని చితులన్నీమూటలు మూటలు గార్యాలీతీస్తూపవిత్ర గంగా నది చరిత్రైదిక్కులు కోల్పోయి ఒడ్డు పట్టుకుంటున్నకాగితప్పడవలు! చెమట వాసన కోల్పోయి నఅభివృద్ధి ప్రణాళికొకటిసిగ్గు విడ్చిన రాజముద్రిక పట్టుకొని సంచరిస్తుంటేఆక్సీజన్ అందకప్రపంచ ఔషధాలయంశవయాత్ర చేస్తోంది
కవిత్వం

ఈ చీకటి ముఖమ్మీద

నన్ను కప్పుకోవాలనే చూస్తుంటుంది.ఈ చీకటెపుడూ వొక నిషిద్ధ ముఖచిత్రాన్ని పట్టుకుచీకటి పడగల్తోనానీడై తిరుగుతుంటుంది. అనాది నేలమాళిగలోంచివిస్తరిస్తున్నవొక వెలుగు నువిషాద నవ్వుల మీద పగతోతలుపులు మూయడం కొత్త కాదు వసంతాన్నిఒంటి రంగుపుల్ముకున్నచెమటచుక్కను నేనుఈ కాలాన్నిక్వారంటైన్లో ఉంచు చూద్ధాం?! ఈ చీకటి ముఖమ్మీదైనా సరేజలజలా పారడమే తెల్సు!