కవిత్వం

1 ప్రేమతో.. రేష్మాకు!రేష్మా.. నీ పెరట్లోని మొక్కలునీలాగే అందంగా ఉన్నాయితెలుసా..!ఆ రోజుఉదయంనేను పెరట్లోకివెళ్తేఅవేవో నా కోసమేపెంచినట్టుగాఅనిపించిందిఅలా మొక్కలన్నీ ఒక్కసారి నా వైపుచూస్తేసిగ్గుతో తల దించుకున్నాను తెలుసా..!మందారం చెట్టు నీడలోమల్లెపూల పరిమళంతోస్నానం చేయడం అంటే మామూలు విషయం కాదు కదానా జీవితంలోఊహించనిఅదొక అందమైన స్వప్నంతెలుసా..!మల్లెలన్నా .. మందారం అన్నా నాకు ప్రాణంరేష్మా..వాటిలో నా ప్రాణంఉందే.. కాసిన్నీనీళ్లుపోయడంమరిచిపోకురేష్మా!(రేష్మాతో నేను)2.నా మదిని దోచిన చెలినీల్సో..ఆ రాత్రి నీతో గడిపినమధుర క్షణాలను ఎలా మరిచిపోగలను?ఆ మిణిగురుల వెలుతురులోనీతో ఏకాంతాన్ని ఎలా మరిచిపోగలను!ఇది గమ్మత్తయిన ప్రపంచం దాంట్లో నువ్వూ నేనూఓ మట్టి ముద్దలంనిజాయితీకి, నీతికి స్థలం లేదిక్కడా?నిఖార్సైన నీ ప్రేమ ముందు కాలం చిన్నబోయిందినీ ప్రేమకు

అక్కడ యుద్ధాలు రక్తపు ఎరులైపారుతున్నాయి కూలిన నిర్మాణాలమధ్య నలిగిన పసిహృదయాలసంగతి నేను రాయలేను..బాంబుల శబ్దంలో కలిసిపోయినఆర్తనాదాల గురించి ఏం చెప్పమంటావ్?అల్లారు ముద్దుగా ఆటలాడే బిడ్డలుశవాలుగా స్మశానానికి సాగనంపుతుంటే నేనేం మాట్లాడగలనుఅక్కడ శ్వాసలు ఆగిపోయాయిప్రాణాలు వాయువులో కలిసిపోయాయిఇప్పుడు బిడ్డలు అమ్మేదని అడిగితేసమాధానం ఎవరు చెప్పాలి నాన్నెక్కడ అని అడిగితే సమాధానంఏమని చెప్పాలిఅక్కడ గాయాలు లేకుండాబయటపడిన వారెవరులేరు హృదయానికో, శరీరానికో తుపాకీ తూట్లు దిగుతూనే ఉన్నాయి.

రాతన్నాక అప్పుడప్పుడులోకాన్ని నగ్నపరచి రాయాలనగ్నంగా విన్న దాన్ని వాస్తవీకరించాల్ననలిగిన దేహాల్నిమాటల్ని గాకసరికొత్త వాక్యం పుట్టించాల్నకోపమొస్తే కొవ్వొత్తిలా కరిగిఅగ్నిలా వెలుగొందాల్న నిప్పులు చిమ్మాల్న చపాతిముద్దలా పిసకబడ్డ కోమల జీవితాలను వర్ణించాల్న నీవొకకొత్త వాక్యాన్ని నిర్మించావంటేనువ్వొక నూతన రూపం ధరించాల్సిందే మట్టి పిసికినప్పుడల్లా నూతన రూపంధరించలేదా..?మనిషి మనిషి కానప్పుడు మట్టే కదా.!నీచేతిలో ఎదిగినాక్షరాలుకూసింతమందికైనా గొడుగుపట్టాలసెగలుగక్కే డ్రైనోసర్ల నుంచి పీడుతుల్ని రాసిన పదాల ధైర్యంతో వారిచుట్టూరాఒక్కొక్క ముళ్ళకంచయి వలయాన్ని చుట్టాల్నఅధికార మొత్తు మేఘాల్నిపదాల ఉరుముల్తో కిందాకి దించాల్నా.ఒక్కొక్క పాదంలో నువ్వొక కొత్తప్రాణిలాజన్మించాలా.పదాల్లో జీవించాలాపదాల్ని జీవింపచేయాలతొలకరి జల్లుల తాకిడికి విత్తు వికసించినట్లుపాఠకునిలోభిన్నత్వాన్ని విసర్జించి ఏకత్వాన్ని బోధించాల్నా.కవిత్వమంటే అంతరాల్లో మధించి మధనపర్వతం నుండొప్పోంగే లావానే కదాకవి

య్యస్ ... మీరు నన్నునక్సలైటు కొడుకనిఅన్నప్పుడల్లా ....నా కాలర్ ఎర్రజండాలా ఎగురుతుంది.! *** అర్బన్ నక్సలైటు అనివేలెత్తి చూపినప్పుడల్లాఆత్మవిశ్వాసంతోతిరగబడుతున్న దండకారణ్యపిడికిళ్ల రూపమవుతా ! ***నన్ను నాస్తికుడనిమీరు నవ్వినప్పుడుమీ నవ్వే చెప్పింది ...నాస్తికత్వం మనిషికినవ్యానంద జీవన మార్గమని !

రోజూ వేసుకునేవేకానీ ఈరోజు ఎందుకోచెప్పులు ముద్దొస్తున్నాయిఒకటికి రెండు మార్లుతుడిచి చిన్నగా మరకాలుంటే తడి గుడ్డతోమరీ తుడిచి రోజూ విసురుగా వేసుకునేవాటిని నెమ్మదిగా నేలపై వుంచి వేసుకుని మెత్తగా మెల్లగా నడిచానువిసిరినదినా చెప్పు కాకపోవచ్చుకానీ అప్పుడువాడి మొఖంలోవచ్చిన కంగారు చూసిఏ చెప్పును చూసిన ఆ చెప్పులాగే కనిపిస్తోందిఆ విసిరిన గుండెకుఆలయి బలాయ్చెప్పాలనుందిఆ చేతిని తాకి ముద్దాడాలని వుంది. ( 19.6.2024 వారణాసి  సంఘటన ప్రేరణగా)

1 సంధ్యా కిరణం జీవితం స్తంభించినపుడు జీవితాలను ప్రతిబింబింపచేసే అమరుల ఆశయాలతో ఈ అడుగులు వేస్తున్నాను భూ మొనలపై బాంబు పేలుళ్లతో బీళ్ళు పడిన నేలపై పడుకొని స్వేచ్చా చిత్రాన్ని నా కనులలో చిత్రిస్తున్నాను డ్రోను, హెలి కాప్టర్ల రెక్కీల నడుమ కోట్ల తారల నీడలో పండు వెన్నెల్లో కొద్ది కాలపు గురుతులను కురిసే మంచుతోపాటే నా తనువు అణువణువులో దాచుకుంటున్నాను వడగాలుల వేడికి హడలి పోతున్న ఈ హృదయానికి విష్లవమే మందుగా నూరిపోశాను ఎన్నో నిశీధి చీకట్లను తొలిగించుకుంటూ తొలి సంధ్యా కిరణానై నిల్చున్నాను నిలబడిన ప్రతిసారీ నిట్టూర్చిన క్షణాలే తలచుకున్నాను తుపాకుల తూటాల నడుమ మృత్యువును

1 కామ్రేడ్ శంకర్ ఓరుగల్లు పోరుబిడ్డ కామ్రేడ్ శంకర్వీరయోధుడా కామ్రేడ్ శంకర్ నీకు అరుణారుణ జోహార్లుచల్లగరిగ గ్రామంలో పురుడుపోసుకున్నవు నువ్వుప్రపంచాన్ని మార్చడానికి పోరుబాటపట్టినవుసమసమాజ స్థాపనకు సాయుధుడివైనవుకన్నతల్లి ఒడి నుండి అడవి తల్లి ఒడికి చేరావుపీడిత ప్రజలకు పోరు బిడ్డవైనావుఉత్తర తెలంగాణ ఉరుము నీవుఉత్తర తెలంగాణ సరిహద్దులు దాటుకొనిదండకారణ్యంలో అడుగు పెట్టిన వాడాశంకర్ పేరుతో జనంతో చెలిమి చేసినవాఉత్తర బస్తర్ ఆదివాసీల గుండెల్లో గూడుకట్టుకున్నవాప్రజలను పోరుబాటలో నడిపించినావాఆపటోల-కల్పర్ అడవుల్లో శత్రువు తూటకు నేలకొరిగినావామెరిసేటి మెరుపై, మేఘ గర్హనవై తిరిగి వస్తావా,ఆకాశంలో అరుణతారవై ప్రకాశిస్తాపొడిచేటి పొద్దులో, విరిసేటి ఎర్రమందారంలోనీ రూపాన్ని చూద్దుమాప్రజా యుద్ధ కెరటమై వస్తవాప్రజల గుండెల్లో విప్లవ జ్యోతివై వెలుగుతవానాగేటి

1యుద్ధంలో మరణాలెప్పుడూ దొంగలెక్క ఆయుధాలు గింజల్ని పండించలేవు మరణాల్ని భిక్ష వేస్తాయి పిల్లలు లేక బొమ్మలు దిగాలు పడ్డాయి వాటికి తెలియదు యుధ్ధం చంపిందని రాజ్యహింసలో ప్రజల దుఃఖం మైళ్ళు మైళ్ళు మేఘావృతం యుధ్ధం ఉన్మాదం అది సృజనాత్మకతను చంపుతుంది యుధ్ధం కామా అది మరణాల్ని కప్పుకునే రాక్షసి యుధ్ధం శరీరాల్ని మాయం చేశాక తిరిగి మనుషుల్ని ప్రవేశపెట్టలేనిది 2ప్రతి నేల రక్తంతో తడిసినదే యుధ్ధం కాలుమోపని స్థలమేది చరిత్ర అంటేనే నెత్తురుతో రాయబడ్డ పుస్తకం ఆధిపత్యాల అహంకారాలకు ఎంత కన్నీరు పారిందో బంధాల్ని పోగొట్టుకున్న ప్రజలు సాక్ష్యం యుధ్ధాలకు లాక్కోవడమే తెలుసు నాశనం చేయడమే తెలుసు ప్రాణాలు