కవిత్వం

నెత్తుటి కన్నీరుతో ఇంద్రావతి ఎరుపెక్కిందిచావులను అంకెలతో లెక్క కడుతున్నాడు దేహాలను కుప్పలుగా పోసిఅంతిమ యుద్దమనిహెచ్చరిస్తున్నాడుముఖాలను గుర్తుపట్టక ముందే తలలకు కట్టిన వెలలు ప్రకటిస్తాడుపాలబుగ్గల పసివాళ్ళనుమెషీన్ గన్లతోచంపుతున్నాడునిరాయుధుల చెంత తుపాకులు పరిచి ఎదురుకాల్పుల కట్టు కథలు చెప్తాడుద్రోన్లతో విష వాయువులు చిమ్మి అడవి బిడ్డలప్రాణాలు హరిస్తాడు ఆకుపచ్చనిఅరణ్యమంతాసైనిక క్యాంపులు నింపుతున్నాడునేలకింది బంగారం వాడికి అమ్మకపుసరుకుగా కావాలి వాడిది కార్పొరేట్ యుద్ధంమనది జనతన పోరాటం.

దేశ దేశాల కవిత్వంతో కరచాలనం (*అనువాద స్వరం* కొత్త కాలం ఈ సంచిక నుంచి మొదలవుతోంది . పాలమూరు నుంచి ప్రపంచ కవిత్వాన్ని పరిశీలిస్తూ , అధ్యనం చేస్తున్న  సీనియర్ కవి ఉదయమిత్ర ఈ శీర్షికను నిర్వహిస్తారు) హంజామా ఊళ్లోఒక సాధారణ వ్యక్తిరొట్టె ముక్క కోసంచెమటోడ్చే కూలి ఓ రోజునేను ఆయనను కలిసినప్పుడుఊరంతావిచారంలో మునిగి ఉందిగాలి మొత్తం స్తంభించినట్టుగా ఉందిలోలోపలేఓడిపోయిన ఫీలింగ్ కలిగింది హంజా నవ్వుతూ భుజం తట్టిఇలా అన్నాడు"అక్కాఇది పాలస్తీనా దీని గుండెలయసముద్రహోరుఆగేదిగాదు సమస్త పర్వతాల ,అగ్నిగర్భాల రహస్యాల్ని దాచిపెడుతుందిది ఈ నేలపొడుగునాఎన్ని నిర్బంధాలముళ్ళ తీగలు పరుచుకున్నాఇదినిరంతరం యోధులకు జన్మనిస్తుంది . ఇదిఉనికిని కోల్పోయే జాతులకువిశ్వాసాలనిచ్చే… వీరమాత

ఇప్పుడు ఈ నేలా ఆమె కథ వింటోంది తన కాళ్ళూ చేతులూ తన మనసు మాట తన ఆలోచన ఆచరణ తరతరాల సంకెళ్ళ విడిపించుకోడానికి పితృస్వామిక గోడల పగలగొట్టింది తన నవ్వుల్ని తన ఏడ్పుల్ని మనసార కుమ్మరించి బతుకు కుదుట పడే పాటందుకుంది అర్థ రాత్రి స్వాతంత్రపుఅర్థ భాగ చీకట్ల అసాధ్య వెలుగుల కడగాలని స్వేచ్ఛా స్వాతంత్ర్య ప్రకృతి లోకి రెక్కలు తొడుక్కుని జీవితానికి సీతాకోకచిలుక రంగులద్దింది భారత స్త్రీ బానిస రంగు తూడ్చి కడివెండి వారసత్వం అద్ది ముట్టుకోవాల్సిన విప్లవాన్ని పరిచింది తన చూపు నిండా స్త్రీ విముక్త పుప్పొడి వెదజల్లుతూ మనుషుల నిండా నిండింది

ఆమె నవ్వుచింత చెట్లపై మిణుగురు పువ్వులా విరబూస్తుందిఆమె తనపెన్నుఇన్సాస్ రైఫిల్ ను వారసత్వంగా వదిలి వెళ్ళిందిఆమె ఇన్నేళ్లుగెరిల్లా యోధగాఏమని తలపోసిందిఅమ్మలకు అక్కలకుభూమ్యాకాశాలలోసగం హక్కు కావాలని పోరాడిందిఆమె కడవండి బిడ్డగా మొదలై AOB నుండి బస్తర్ వరకు జీవించిన కాలమంతాఆదివాసీ ఆడబిడ్డల ధైర్యవచనమైందిఆమె రేణుక నుండి చైతూగా మారి దమయంతిగా భానూ దీదీగాఅడవి బిడ్డల కొంగు ముడి అయిందిఆమె తెరచిన కనులు చూసి వాడికొకటే భయం అరణ్యమిప్పుడు మరల మిడ్కోవెలుతురుతో భగ్గుమంటుందని!! కెక్యూబ్01-04-2025

అది నాగాజాతి రాజధాని కాదునాకపురం దేవేంద్రుని స్వర్గానికి రాజధాని అక్కడ దేవతలు, వాళ్లకోసం ఇహ లోకంలో పుణ్యం చేసుకొని వచ్చిన భోగ లాలసులుంటారు - విప్రులు, ద్విజులు సనాతన ధర్మ రక్షకులు. అక్కడ బాధితులెవ్వరూ ప్రతీకారానికి సాహసించరు అమృతం దొరకక చచ్చిపోతారు దొంగిలించబోయి చంపబడతారు అనామకంగా మట్టిలో కలిసిపోతారు కాష్ఠంలో కాల్చినా, బొందపెట్టినా‘బాబ్రీ మసీదును కూల్చినప్పుడు కూడా నాగపూర్ లో హింస చెలరేగలేదు’1ఈ కుట్ర ఎవడో సమాధిలో ఉన్నవాడు చేశాడు పీష్వాల కాలం నుంచి చూస్తూనే ఉన్నాం కంపెనీతో యుద్ధంలో ఓడిపోయినప్పటి నుంచీ స్నేహంగానే ఉన్నాం ఛత్రపతి శంభాజీ మహారాజ్ను చంపినాతండ్రిని చంపి తనను చెరసాలలో పెట్టినాఛత్రపతి సాహు

అరణ్యమిప్పుడు ఒక్కసారిగా చిన్నబోయిందిఅతని కవాతు ధ్వని వినపడకఅతని కోసం ఎదురు చూస్తూతెల్ల మద్దె చెట్టు బోసిపోయిందికాసింత విశ్రాంతి తీసుకునే చోటును కదా అని నెత్తురు ముద్దయిన అతని దేహాన్ని చూసిపక్షులన్నీ రెక్కలు తెగినట్లుగా గూటిని దాటి రాలేక రోదిస్తున్నాయి అతని పాఠం వినిపించకతరగతి గది మూగపోయింది అతని దేహాన్ని స్పృశిస్తూ నెత్తురంటిన వెన్నెల ముఖంరంజాన్ మాసపు దుఃఖపు ఆజాలో గొంతు కలిపింది చావు ఎదుట పడినా తన నిబ్బరాన్ని చూసి నిట్ట నిలువునా కుంగిపోయాయిబైలదిల్లా పర్వత సానువులుమనందరి ఆదరువుగా మరలాఅతను రోజూ ఉదయిస్తూనే వుంటాడు తరాలపల్లి తరతరాల వారసునిగా (అమరుడు కామ్రేడ్ సారయ్య @ సుధాకర్ స్మృతిలో)27-3-2025

ఆకలికి పుట్టిన మొదటి బిడ్డ తానువెన్నెల వాకిట్లో పెరిగిన తులసి మొక్క తానుచెదిరిపోయే అడుగులకు గమ్యాన్ని చూపించేఅరుణతార తానుతూటాలను తాకిన దేహాన్ని కౌగిలించుకున్న అందమైన ప్రకృతి తాను ఎర్రమందరాలను కొప్పున చుట్టుకుని ఎడమ చేతితో కొడవలి సరిపించుకునిరాజ్యంలోని కలుపు మొక్కలను పికేయ్యడానికై బయలుదేరిన వ్యవసాయ కూలీ తానుతానే పుట్టిందితానే పెరిగింది తానే యుద్ధం చేసిందితానే గెలిచింది తానే మరణించింది మళ్ళీతానే పొద్దై పొడిచింది.

చుట్టూ ఇంత పొగ మంచుకమ్ముకున్న వేళరెండు అక్షరాలు రాయకుండావుండలేను జీవితం చుట్టూ ఇంత బూడిదపడుతున్న వేళరెండు వాక్యాలుగామారకుండా వుండలేను ఎవరి కోసమో పసిపాపలగొంతుకోస్తున్న వేళరెండు కన్నీటి చుక్కలనుకాకుండా వుండలేను భూమిని చెరబట్టి బాంబులుకురిపిస్తున్న వేళవాడి చేతులలో బూబీ ట్రాప్అయి పేలకుండా వుండలేను.

యుద్ధంనిజంగా ముగిసిందా?యుద్ధం ముగిసిపోతే అమ్మ లేని నేను ఎక్కడున్నట్టు మరియుద్ధం ముగిసిపోతేతూటాలు పేలిన నా కన్నులలోచూపులెందుకు లేవు మరి యుద్ధం ముగిసిపోతేఊడిన నా చేతులూ కాళ్ళూఎందుకని దొరకడం లేవునాలో ఒంటరితనం ఎందుకని పోవడం లేదు యుద్ధం నిజంగా ముగిసిపోతేఅమ్మ లేదనేఈ శూన్యభావనలను ఏమంటారు?యుద్ధమిప్పుడుబాంబుల వర్షంగానోతూటాల శబ్దంగానో లేదుఅమ్మతో మాటను పంచుకోవాలనితహతహలాడిన గాత్రంలో ఉంది కన్నులలోంచి జలపాతమై జారినదుఃఖకాంతులలో ఉంది అమ్మను కోల్పోయిన పసిపిల్లాడి పొట్టలో,అమ్మ కోసం చూసే ఎదురుచూపుల్లోతాండవమాడుతుంది యుద్ధం యుద్ధమిప్పుడుగాయపడ్డ బాల్యంలో ఉందిహత్యకాబడ్డ మానవీయత మీదనర్తిస్తూ ఉందియుద్ధం ముగిసిందనే వార్త వినిఅమ్మను తలుచుకుంటూ ఏడుస్తున్నపిల్లవాడి ఎక్కిళ్ళ శబ్దాల మధ్యన వుంది యుద్ధంయుద్ధం ముగిసిందనే వార్త వినిపిల్లలను వెతకడానికి

అతనిప్పుడు మాటాడుతున్నాడుఒరిగిపోయాడన్న ప్రతిసారి మాటాడుతూనే వున్నాడు దేశమంతా అతన్ని ప్రతిబింబిస్తూనే వుంది శత్రువూ మాటాడుతున్నాడు తనవారూ మాటాడుతున్నారు నలుగురు కలిసిన చోట అతనే సంభాషణవుతున్నాడు అన్నం ముద్దలో అతని వెన్నెల వంటి ముఖం కనిపిస్తూ అడవి అంతా అతను అల్లుకుపోయిన తోవంతా కబుర్లలో అతనిప్పుడు మాటాడుతున్నాడు అతని చుట్టూ ముళ్లపొదను నాటిన ప్రతిసారీ మరల అతను మోదుగ పూల వనంలో ఎర్రని దేహంతో పుష్పిస్తూనే మనతో మాటాడుతున్నాడు నువ్వలిసి సేదదీరుతానన్న కాలంలో నీ అలసటను తన భుజానెత్తుకొని కాళ్ళ సత్తువగా మారుతూనే వున్నాడు ఎండలో వానలో చలిలో రుతువులన్నిటా అతను ముందు నడుస్తూనే వున్నాడు గాయపడ్డ సమయంలో తను