సాహిత్యంలో చాలా ముఖ్యమైన కథలు అనే ఒక విభాగాన్ని ఏర్పాటు చేయగలిగితే, పాఠకలోకం శ్రద్ధాసక్తులతో తప్పనిసరిగా చదవాల్సిన కొన్ని కథల్ని వర్గీకరించగలిగితే అందులో తప్పనిసరిగా ఉండాల్సినవి గీతాంజలి  కథలు.

 అచ్చవున్న  కథలలో చాలా కథలను చదవకపోయినా వచ్చే నష్టం ఏమీ లేదన్నది ఆ కథలు చదివిన తక్షణమే అనిపిస్తుంది. సాహిత్య చరిత్రలో భాగంగా గుర్తించి తప్పకుండా  చదవాల్సిన ముఖ్యమైన కథల జాబితా ఒకటి ఇమ్మంటే.. అందులో తప్పనిసరిగా గీతాంజలి కథలుంటాయి. ఎందుకంటే ఈ కథలను చదవటం ఒక  సామాజిక చారిత్రక అవసరం. ఈ కథలను చదవకపోతే

పాఠకులకు ఈ కథలలోని జీవితం  మనుషుల సంఘర్షణలు, మనుషుల వ్యక్తిగత అంతర్గత జీవితాలలోని గాయాలు కన్నీళ్లు రక్తాలు, మనుషుల్లోని వికృత స్వభావాలు , ఆడవాళ్ళు చిన్న వయసు నుండి వృద్ధాప్యం వరకు, అనుభవిస్తున్న చెప్పుకోలేని సమస్యలు, లైంగిక హింస, లైంగిక  దౌర్జన్యాలు, వావివరుసలు మరచిన మానవమృగాలు అత్యంత దారుణంగా కొనసాగిస్తున్న అత్యాచారాల గురించి, లైంగిక హింస గురించి  ఎంత మాత్రం తెలియదు.

జీవితంలోని పైకి కనబడని అంతర్గత హింస, శారీరక హింస, మానసిక సంక్షోభాలు, మనుషుల విపరీత ప్రవర్తన, మనసులోని అలజడి, మానసిక సమస్యలు, రకరకాల లైంగిక వేదింపులు, మనుషుల నటనలు వంచనలు.. ఇలా విభ్రాంతి కరమైన సత్యాలను జీవిత వాస్తవాలను వాస్తవిక జీవితాలను గీతాంజలి కథలలో తెలుసుకుంటాం.

పైకి కనిపించేంత అందంగా మానవ సంబంధాలు కుటుంబ సంబంధాలు స్త్రీపురుష సంబంధాలు వాస్తవికంగా లేకపోవడాన్ని గమనించినప్పుడు, వాస్తవం ఏమిటో తెలుసుకున్నప్పుడు ఈ కథలను చదువుతున్న పాఠకులలో గగుర్పాటు కలుగుతుంది. సమాజం పట్ల ఒక కొత్త ఎరుక కలుగుతుంది. ఆడవాళ్లను చూడటం ఆడవాళ్లను వినటం ఆడవాళ్ళ గురించిన అభిప్రాయాలు, ఆలోచనలు  మారుతాయి. ఈ కథలను చదివాక పాఠకులకు కలిగే స్పందనలు వేరుగా ఉంటాయి. మనం అనుకుంటున్నది జీవితం కాదని, మనకు తెలియని జీవితం ఎంతో ఉందని, జీవితాల్లోని ఆ చీకటిని చూడటానికి అవసరమైన వెలుతురుని దృష్టిని గీతాంజలి కథలు పాఠకులకు అందిస్తాయి.

ముఖ్యంగా గీతాంజలి రెండు కథాసంపుటాలు హస్బెండ్ స్టిచ్, ” స్టోమా” (హస్బెండ్ స్టిచ్-2) స్త్రీల విషాద లైంగిక కథలు- ప్రత్యేకంగా అధ్యయనం చేయవలసిన ముఖ్యమైన కథలు.

” స్టోమా” కథా సంపుటిలోని ఒక కథ “కర్ర”.

*

“కర్ర “కథలో కళావతి మనకు తెలిసే ఉంటుంది .మన చుట్టుపక్కలే ఉంటుంది, అయినా కళావతి జీవితాన్ని చూసి చూడనట్టు మనం కిటికీలు తలుపులు వేసుకొని ఉంటాం. కానీ కాస్త ఆమె జీవితం ఏమిటో తెలుసుకుంటే ,ఆమె దుఃఖం ఏమిటో తెలుసుకుంటే, ఆమె కథ ఏమిటో తెలుసుకుంటే మనసు చలించిపోతుంది.

 ఇంటి చుట్టూ జరిగే కుటుంబ గొడవలకు వాళ్లను నిందించడం తిట్టుకోవడం, మన ఇంటి కిటికీలు తలుపులు మూసుకోవడం సాదారణంగా జరిగే విషయమే. అంతకుమించి అక్కడ ఏం జరుగుతుందో ఎవరు గాయపడుతున్నారో, ఎందుకు భయపడుతున్నారో, ఎందుకు తిరగబడుతున్నారో, కారణాలు ఏమిటో ,పరిష్కారం ఏమిటో ఒక్క నిమిషం ఆలోచించగలిగితే..?

” కర్ర” కథ మొదలవడమమే సూటిగా ప్రవాహ వేగంతో  మొదలవుతుంది.

*

” నీ కోసం పిల్లల కోసం రక్తం ధారపోసా, దేశం కాని దేశంలో ఏ పని అంటే ఆ పని చేసా. లేబరు పనులు కూడా చివరాఖరుకు కక్యూసులు కూడా కడిగా. ఆరోగ్యం పాడు చేసుకొని సర్వనాశనం అయ్యా: ఇదిగో ఇలాగ మిగిలా కదాఖరుకు కనికరం లేదు కదా నీకు .ముండా ఎవరిని మరిగావేరా ఇటు… దగ్గర్కి రమ్మన్నానా.” రామనాథం కుడిచేత్తో కర్రపిడి పట్టుకుని నేలమీద బలం పెట్టి ఒత్తుతూ మంచంపై నుంచి లేచే ప్రయత్నం చేస్తూ ఆయాసడుతున్నాడు. చచ్చుబడ్డ ఎడం చెయ్యి బలం చాలక అతని పొట్టని ఒత్తేస్తున్నది. చాతకాక మంచం మీద కూలబడిపోయి కోపంతో ఝార్జిల్లాడు, వింతగా అరిచాడు. ఆ అరుపులో భార్య కళావతిని అన్న బూతుమాట అతని గొంతులోంచి ఫెళ ఫెళలాడుతున్న గాలిని చీల్చుతున్నట్లుగా సయ్సమని ఆమె చెవులకి చేరి, ఆమె మెదడు నరాలలో తుఫాను రేపింది.

అతని చేతిలోంచి నేలమీదికి జారిపడ్డ కర్ర ఠన్న్ మని శబ్దం చేసింది. కళావతి గుండె ఝల్లుమంది. అచ్చం చిన్నపుడు నాన్న కాలి చెప్పుల్ని చూసినా, గోడ మీద వేలాడే నల్లని రంగులో తళతళ మెరిసే కాల నాగులాంటి బెల్ట్ను చూసినా ఎలాగ వెన్నును వణికించే భయం కలిగేదో ఇప్పుడు సరిగ్గా అలాంటి భయమే కలుగుతుంది. నాన్న ఇంట్లో ఉన్నాడనడానికి సాక్ష్యం ముందు గదిలో వామనుడి పాదాల్లాంటి నాన్న పెద్ద చెప్పులు చెప్పుల గడ్డి మట్టీ ఉండేవి. తమ పచ్చని అరెకరం నెలక గుర్తొచ్చి  అప్పుడందంగా కన్పించినా, ఆ చెప్పులు అమ్మ మీదకో తమ్ముడి మీదకో నాన్న విసిరినప్పుడల్లా పరమ కిరాతకంగా కన్పించేవి. పాములాంటి బెల్టు తమ దేహాల మీద బుస కొట్టినప్పుడల్లా… తర్వాత కూడా గోడమీద నాన్న ప్యాంటుకు చుట్టుకున్న బెల్టు, తమను కాటేయ్యడానికి నాన్న నడుములో దాక్కున్న పాములా కన్పించి భయపెట్టేది. ఇప్పుడు తన భర్త చేతికర్ర, దానికంటే ముందు తనను ఒడిసి పట్టుకునే.. తన మీద, పొడవాటి వేళ్ళదాకా పాకి గుమ్మడాకంత పెద్ద అరచేతుల అచ్చులు పడేలా కొట్టే ఇనుపకడ్డీలాంటి చేతులు అంటే చచ్చేంత భయం.

చేతులు బలహీనం అయ్యాక దాని స్థానం ఆక్రమించిన ఆ కర్ర బలవంతం అయింది. అప్పుడు చేతులంటే ఇప్పుడు తన ఒంటిమీద నాట్యం చేసే భర్త చేతి కర్ర  అంటే కళావతికి మహా భయం.

కళావతి ఇంటి ముందు అరుగు మీద కూర్చుని ఉంది. సిగ్గుతో చితికి పోతూ ఇరుగుపొరుగు ఇళ్ళవైపు ఖంగారుగా చూస్తోంది. రాత్రి పన్నెండు దాటింది. వాకిట్లో గూళ్ళల్లో కోడిపిల్లలూ, ఇరుగు పొరుగిళ్ళల్లో మనుషులూ నిద్రపోతున్నారు. గచ్చుమీద తన పెంపుడు కుక్క చోటు గురక పెడుతున్నది. భర్త అరుపులకి ఇరుగుపొరుగు వాళ్ళు లేచి అరుస్తారేమో అని భయపడుతున్నది కళావతి. ఎవరూ లేవలేదు. కళావతి మెల్లగా నిట్టూరుస్తూ గోడకి ఒరిగింది.

 ఆకాశం నిశ్చలంగా చంద్రుడు,చుక్కల్ని వెలిగిస్తుంటే చూస్తున్నది. ‘తన జీవితంలోని కాంతినంతా లాక్కుని వెలుగుతున్నాయా ఈ నక్షత్రాలు అన్నట్లుగా ఆమె చూపులు ఆకాశంలో నక్షత్రాల్ని గుచ్చసాగాయి. చంద్రుని వెన్నెల ఆమెను కాల్చసాగింది. కళ్ళలోంచి వెచ్చని కన్నీళ్ళు ఆమె చంపల మీదుగా కొండల మీద ఏటవాలు రాళ్ళ మీద పడ్డ వాన చినుకులు జారి నేల మీద పడుతున్నట్లుగా, ఆమె ఛాతీ మీదకి పడుతున్నాయి మండిపోతున్న హృదయాన్ని చల్లబరచాలన్నట్లుగా. లోపల నుంచి రామనాధం కలవరిస్తున్నట్లుగా ఇంకోసారి అరిచాడు. 

చోటు విసుక్కుంటున్నట్లు గునిసి నిద్ర లేచి పక్కనే ఉన్న కళావతిని చూసి సంతోషంగా తోకూపుతూ వచ్చి ఆమె తొడల కానుకుని ముడుక్కొంది. కళ్ళు మూస్కొని వెచ్చని కన్నీటి స్పర్శను అనుభవిస్తున్న కళావతికి చోటు వెచ్చని స్పర్శ ఎంతో ఆత్మీయంగా అన్పించింది. ఒంటరి రాత్రి తనకు తోడుగా భరోసా ఇస్తున్న చోటుని మెల్లగా నిమిరింది. ఛోటు ఎప్పుడూ ఇంతే.. రామనాధం అరుస్తున్నప్పుడు, కొడుతున్నప్పుడు తను కూడా రామనాధం మీద అరుస్తూ, గెంతుతూ… కర్రని నోటితో గట్టిగా పట్టుకుంటూ ఆపుతూ ఉంటుంది. రామనాధం తనను కొట్టటాన్ని అస్సలు సహించదు సరికదా రామనాధంతో ఎన్నోసార్లు అదే కర్రలో దెబ్బలు తిన్నది – మూల్గినిది – ఏడ్చింది కానీ తనను రామనాధం నుంచి కాపాడం మాత్రం ఆపలేదు. కళావతి. ఛోటును మరింత దగ్గరగా జొనుపకుంది.

ఇంతలో రామనాధం గాలిలోకి విసిరిన బూతుమాట ఆమె చెవులకి చేరింది. పక్కింటి కిటికీ కిర్రుమని తెర్చుకుంది. అందులోంచి వెంకటేశం మొఖం కనపడింది. ఆ మొఖం కిటికీలోంచి “థూ నీయమ్మ ఎప్పుడూ గొడవలే కుక్కలు నయ్యం” అంటూ తుపుక్కున వుమ్మింది. కళావతికి బతకాలన్పించలేదు ఎప్పటి లాగే. వెంఠనే పెరట్లో  ఉన్న బావిలో దూకి చచ్చిపోవాలనిపించింది. సస్తే పోలా అనుకుంది. చరచరా బావి దగ్గరికి చేరింది. దడదడలాడే గుండెతో బావిలోకి తొంగి చూసింది. బావిలోని నీళ్ళు మృత్యువుని తాగినట్లు తళా తళా మెరుస్తా ఉన్నాయ్. నీటి అద్దం మీద చందమామ కళావతి చేయబోయే పని చూసి ఒద్దోద్దని ఒణికాడు.. చందమామ పక్కనే తన ముఖం చూసింది కళావతి. తన మొఖం పక్కనే తన బిడ్డ మాధురి, నిఖిల్ మొఖాలు కనపడ్డాయి కళావతికి… ఛోటుకి ఏం అర్ధమయ్యిందో కుఁయి కుఁ యి మంటూ కళావతి చీర పళ్ళ మధ్య ఇరికించుకుని లాగసాగింది. కళావతి ఒక్కసారి స్పృహలోకి వచ్చింది. నీరసంగా తిరిగొచ్చి గచ్చు మీద కూర్చుంది. వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. చోటు ఖంగారుగా తన మొఖాన్ని కళావతి మొఖం మీద కప్పుకున్న చేతుల మీద గుచ్చసాగింది. కొద్దిసేపు దుఃఖం చాక మెల్లగా కళ్ళు తుడ్చుకుంది. మోర ఎత్తి ఆకాశాన్ని చూసింది. చంద్రుడు కళావతి బావిలో దుంకనందుకు సంతోషిస్తున్నట్లు చిరునవ్వు నవ్వాడు. కళావతికి మళ్ళీ తన పిల్లలు గుర్తుకొచ్చారు. ఇద్దరూ టవునులో పెద్ద చదువులు చదువుతున్నారు. పిల్ల పెళ్ళి చెయ్యాల రెండేళ్ళైతే. తను పోతే పిల్లలకెవరూ దిక్కు మరి? కళావతి ఎప్పటిలాగే దుఃఖాన్ని గుక్కిళ్ళలో మింగింది. ఛోటుని ‘చ్చూచ్చూ… ఛోటూ నిద్రపో ఇంకా ‘అంటూ నిమిరింది. మెల్లగా లేచి ఇంట్లోకి నడిచింది. భర్త మంచం వైపు చూసింది. అసహనంగా అటూ ఇటూ దొర్లుతున్నాడు. ఇందాక కర్ర నేలమీద బడి అతని మూత్రపు డబ్బాని తన్నిందేమో… అతని మంచం కిందంతా మూత్రం చిమ్మి ఉంది. కళావతికి కడుపులో తిప్పింది. ఇప్పుడు తనే అదంతా శుభ్రం చేయాలి. చెయ్యాలంటే అతని దగ్గరికి వెళ్ళాలి. వెళితే ఇంకేమన్నా ఉందా? మళ్ళీ బూతు పురాణం మొదలుపెడతాడు. దగ్గరకు రమ్మంటాడు. తనమీద తుపుక్కున ఊస్తాడు ఊహం… కళావతి మెల్లిగా పిల్లిలా నడుస్తూ వంటింటి దగ్గరున్న తన పక్క. మీదకు చేరింది.

*

తనను లేపడానికి వచ్చిన కళావతి మీద కర్రతో స్వైరవిహారం చేసాడు రామనాధం. ఆమె చెయ్యి అందిస్తే లేచి కూచున్నాడు, కుడి చేత్తో పిడి గుద్దులు గుద్దాడు ఎడాపెడా… పని చేస్తున్న కాలితో తన్నాడు. “కర్ర ఇటియ్యి” అని గద్దించి మరీ కర్రందుకున్నాడు. కర్రా కుడిచేయి ఒకటేగా చేస్కుని కళావతి ఒంటి మీద ఆడించసాగాడు. కళావతి రెండు చేతులతో కర్ర పట్కోని ఆపుతూ.. అతని బూతులను, నోటి నించి తన మొఖం మీద పడే తుంపర్లనూ, దెబ్బలనూ, తనమీద థూ అని ఊస్తున్న ఉమ్ములనూ అలవాటున్న దానిలాగా భరిస్తూ… అతన్ని బాత్రూంకి తీసుకు పోయింది. బాత్రూంలో నీళ్ళు పెట్టటం, బ్రష్ మీద పేస్టు వేసి ఇవ్వడం నోరు. కడుక్కోడానికి నీళ్ళు పొయ్యడం, స్నానానికి నీళ్ళు అందించడం అతని ఒంటి మీద పుండ్లకు అంటకుండా సబ్బు రుద్దడం, స్నానమయ్యాక ఒళ్ళు తుడవడం చేసింది. చేస్తున్నంత సేపూ రామనాధం పళ్ళు పటపటలాడిస్తూ ఏదో ఒకటి వాగుతూనే ఉన్నాడు. కళావతిని కోపంగా చూస్తూనే ఉన్నాడు. కళావతి ఆ క్షణాల్లో అతని చూడకుండా వినకుండా ఒకసారే గుడ్డిదీ, చెవిటిదీ, మూగదీ అయి పోయింది. రోజూ అవుతుంది కూడా… లేకపోతే ఏమీ చెయ్యలేదు. ఒక్కోసారి భరించలేక బాత్రూంలోంచి బయటకు వెళ్ళబోతే “ముండా పూర్తి కాకుండా ఎటు పోతున్నావే రా… నీళ్ళు పొయ్యి” అంటూ తన చేతులని గోళ్ళు గుచ్చేలా పట్టుకుని ఆపుతాడు. అరుస్తాడు. ఇల్లు బజారు చేసేస్తాడు. అతనికి స్నానం చేయించేపుడు కళావతి గుడ్డి, చెవిటి, మూగదే కాదు రాతి ముఖందిగా మారిపోతుంది. క్రోధం, అసయ్యం, బాధ, దుఃఖం ఏదీ కన్పించకూడదు మరి రామనాధానికి. అతడి స్నానం పూర్తయ్యాక బట్టలు వేసి… తల దువ్వడానికి అతని ముందు అద్దం పట్టుకుని నిల్చుంది. అలా నిలబడ్డప్పుడు వింతగా అన్పిస్తుంది కళావతికి. అతని వికృతమైన కౄరమైన ముఖాన్ని తను అద్దంలో చూపిస్తున్నా గుర్తు పట్టడం ఇతను అన్పిస్తుంది. పోనీ కనీసం అద్దం ఆవల ఉన్న తన వాడిన మొఖాన్ని గుర్తు పడ్తాడా అనిపిస్తుంది. తల దువ్వుకుంటాడు. బట్టలు వెయ్యడానికి ముందే పౌడరు చల్లి అతని పుండ్లకు మందు రాస్తుంది నిర్లిప్తంగా. 

“గ్లౌస్ ఎందుకు వేస్కుంటావే… మందు రాయడానికి తియ్యవి ముందు” అని గద్దిస్తాడు. తన వినదు… చెవిటిది కదా అతని సమక్షంలో చాలా సార్లు తనలా చెవిటిదీ మూగదీ గుడ్డిదీ అయి పోవాలని లేకపోతే బతకజాలదనీ తీర్మానించుకున్నది కళావతి. ఆ చేత్తో తను అన్నం తినద్దూ? ఊహూఁ తన అసహ్యాన్ని ప్రదర్శించద్దు. దొడ్డికెళ్ళిన అతని బట్టలు, మూత్రంలో నానిన పక్కబట్టలు తీసేప్పుడూ, తనను తిట్టుకుంటూ ఎడాపెడా ఉమ్ములూసిన అతని మంచం చుట్టూ తుడుస్తున్నప్పుడూ గ్లౌస్ లు వేస్కొంటుంది. తుడిచేప్పుడు తన ముఖంలో ఏవైనా అసహ్యం కనిపిస్తుందేమోనని గుచ్చి గుచ్చి చూస్తాడు. అంటే అసియ్యం కనపడద్దన్న మాట తను వదిలిన కంపునంతా పూలు ఎత్తుతున్నట్లే ప్రసన్నంగా ఎత్తాలి వీడికి. ఖర్మ… అవన్నీ చేసేప్పటికీ తన ఒళ్ళంతా కుళ్ళిపోయి దుర్గంధం వేస్తుంటుంది. వెంఠనే గంటసేపు స్నానం చేస్తే. కానీ ఆ దుర్గంధం పోదు. మెల్లగా రామనాధంను నడిపించుకుంటూ ఇంటి ముందరి అరుగు మీద కూర్చోబెట్టింది. రోజూ ఇలాగే తెల్లారడం కళావతికి.

వేడి వేడి టీ తెచ్చి భర్త చేతికి ఇచ్చింది. భర్త పక్కమీదా కిందా చేసిన కంపంతా ఫినాయిల్ పోసి కడిగి, ఉచ్చలో తడిసిన అతని పక్క బట్టలు వేడ్డీళ్ళూ, డెట్టాలూ పోసి ఉతికి స్నానానికి వెళ్ళిపోయింది. తనకు టీ చేస్కుని వంటింటి గుమ్మానికి చేరబడి తాగసాగింది అలసటగా.

ఇంకా ముక్కుల్లో అతని మల మూత్రాల వాసన వస్తున్నట్లే ఉంది కళావతికి కళ్ళ నీళ్ళొచ్చాయి. అతని మంచంవైపు చూసింది. ఫినాయిల్ వాసనతో నిండిపోయింది. గది. రోజూ పొద్దున్నే ఇంట్లోపల చీవురు, రేకులు పట్టి బాత్రూము కక్కూసుదొడ్డిని కడుగుతున్నట్లే ఉంటుంది కళావతికి, ఇతని మీద ఉన్న కొద్దిపాటి మెతకతనం తగ్గిపోసాగింది కళావతికి… ఒక నిర్లిప్తత… కోపం నిండిపోసాగాయి. ముక్కు కళ్ళూ మూస్కొని… చర్మాన్ని మొద్దు బార్చుకుని ఈ కంపు కొట్టే పని క్షణాల్లో పూర్తి చేసి వాంతొస్తే పక్కకి పోయి బొళుక్కుని వాంతి చేస్కోవచ్చు. కానీ పక్కలోకి రానందుకు తన్నులు – బూతులు ఎవరితో అంటే వాళ్ళతో అక్రమ సంబంధాలు అంటేయ్యటాలూ ఎలా బరించడం… ఈ ఖంపును… ఎంత కాలమింక ఇలాగు బతకడం?

 “ఒదిలెయ్యి అక్కా ఎల్లిపో టవునులో రూము తీస్కుని ఆడపిల్లల కన్నా వండి పెట్టు ఆల్ల ఆరోగ్యం అన్నా బాగుంటది నువ్వూ నిమ్మలంగా ఉండచ్చు అక్కా” అంటాడు తమ్ముడు సురేష్… అమ్మా అంతే… “ఎల్లిఫో తల్లి వాడి బాధ వాడు పడ్తాడు. వాడి అక్కుందిగా అది చూస్కుంటది లే… అప్పటికి కానీ బుద్ధి రాదు ఆనికి” అని. ఊహూ అలా ఎలా చేస్తాం… అయినా బతుకు గడవద్దూ, పిల్లల చదువులూ, ఇతని ఇన్సులిన్ ఇంజెక్షనులు, బీపీ మందులు ఖర్చు ఎవరు పెడతారు తనిక్కడ ఉద్యోగం చేయాల్సిందే. భర్తకు దూరాన తల్లి దగ్గరో పిల్లల దగ్గరో ఉంటేనే ఇతను ప్రచారం చేస్తుంటే నిజవని ఊరి జనాలు నమ్మరూ…?

కళావతి లేచి గబగబా వంటలో మునిగిపోయింది. కొంచెం ఆలశ్యమయినా బట్టలషాపు ఓనరు ఊర్కోడు. వాడు కూడా మొగుడులాగే బూతు పురాణం విప్పుతాడు. పిల్లిమీదా ఎలక మీద పెడుతూ అందర్నీ తిడతా ఉంటాడు.

*

 ఊరిలో మూడు ఎకరాల భూమిలో వేసిన పత్తిపంట మిరప పంటలు నిండా ముంచాక అప్పిచ్చిన షావుకారికి అదే భూమి అప్పచెప్పి మిగిలిన డబ్బుతో దుబాయికి వెళ్ళిపోయాడు భర్త రామనాధం. దుబాయ్ లోనే బీపీ, షుగరు మొదలయినాయి. ఒకసారి కరెంటు పని చేస్తున్నా అంటాడు. మరోసారి లేబరు పని చేస్తున్నా అంటాడు, ఇంకోసారి కంపెనీలో అంటాడు. రెండేళ్ళకోసారి. వచ్చి వెళ్ళేవాడు అలా నాలుగు దఫాలుగా దుబాయ్ వెళ్ళొచ్చాడు.

వచ్చిన ప్రతీసారి నెలా రెన్నెళ్ళు ఉండేవాడు. ఒంటి మీద, తొడల మధ్యలో ఏవో మచ్చలు… ‘అక్కడ ఎండ, ఎడారి కదా నీళ్ళు దొరకవు కదా, పడలేదు దద్దుర్లు గోకీ గోకీ… ఏం ఫర్వాలేదులే డాక్టరుకి చూపిచ్చుకున్నా తగ్గిపోద్దిలే దా” అని దగ్గరికి తీస్కునేవాడు.

 “చూడు నే లేనని చెప్పి వాళ్ళెంట వీళ్ళెంట పోయావనుకో ఊర్మోను నరికేస్తా అడ్డంగా… ఊర్లో ఒకట్టి పెట్టి వెళతా. వాడు ఇంటి దగ్గరా, షాపు దగ్గర కాపలా కాస్తుంటాడు. నా కన్నీ చేరవేస్తుంటాడులే వాణ్ణి డబ్బిచ్చి మరీ పెట్టుకున్నాను.. తెలుసా… ఇంటి దగ్గర తలొంచితే షాపు దగ్గరే తలెత్తాలి తెల్సిందా?” మరి షాపులో షాపు ఓనరూ… వచ్చే పోయే మగ కస్టమర్లూ, పాలు పోసే రంగయ్య, కిరాణా షాపు రమణా, పిల్లల హాస్టలు మొగ వార్డెనూ… అందర్కీ పెట్టాడా గూఢచారినీ?

“చూడూ దుబాయ్ లో నేనెంత పవిత్రంగా ఉంటానో నువ్వట్లా ఇక్కడ పవిత్రంగా ఉండాలి. సరేనా…” ఇవే మాటలు. ఉద్యోగం చెయ్యాలి మళ్ళీ… ఉద్యోగం మీద నమ్మకం లేదు అతగాడికి, కానీ తలొంచుకు పోవాలి, తలొంచుకు రావాలి.

*

ఒకరోజు ఉన్నట్లుండి ఇంటి ముందుకి వాన్ వచ్చింది. భర్త రామనాధంను స్ట్రెచర్ మీద తీస్కొచ్చి మంచంపైన వేసారు. “డ్యూటీలో ఉండగా పక్షవాతం వచ్చిందమ్మా ఇంక డ్యూటీ చెయ్యలేడు మీకు ఫోన్లు చేస్తానే ఉన్నాం కదా…. బాగవుతాడనుకొన్నాం… ఇంక డాక్టర్లు ఇంతకంటే చాతకాదనేసారు. ఖర్చు కంపెనీ పెట్టుకొంది. ఇదిగో మిగిలిన డబ్బులు” అంటూ లక్షన్నర రూపాయలు చేతిలో పెట్టి, అతని సర్టిఫికేట్లు ఫైలు ఇచ్చి వెళ్ళిపోయారు. గుండెలు పగిలేలా ఏడ్చింది. పిచ్చి చూపులు చూస్తూ ఏడుస్తున్న రామనాధంను చూస్తూ…

ఒక్క పక్షవాతమేనా? ఒంటి మీద రసి కారుతున్న పుండ్లు గోకే కొద్దీ కారే నీటి పుండ్లు, రాలే పొట్టు… మనిషి నించి ఒక రకమైన జబ్బు వాసన… అతని మీద కోపం అంతా ఎగిరిపోయింది కాదూ? ఎంత ఆర్తితో, ప్రేమతో సేవ చేసిందనీ? లక్షన్నర రూపాయలు హైద్రాబాదులో మంచి డాక్టరుకు చూపించడానికే ఖర్చు అయిపోయాయి. ఆ వైద్యానికే ఈ మాత్రం కాళ్ళూ చేతులూ ఆడుతున్నాయి. అప్పటికి ఎడమ చెయ్యి కాలూ చచ్చుబడిపోయినట్లే, ఒంటికీ, రెంటికీ మంచం మీదే చేస్కునేవాడు. డాక్టరు చెప్పినట్టల్లా చేసి ఎంత కష్టపడి బాగు చేస్కుంది కాబట్టే కొద్దిగా కర్రట్టుకుని అన్నా నడవగలుగుతున్నాడు. మూన్నెల్లు తమకు తిండీ నిద్రా సరిగా లేదు. ఎర్రగా కన్పిస్తే రసి కారే పుండ్లకి రెండు పూట్లా మందు రాసేది. చంటి పిల్లాడికి తినిపించినట్లు అన్నం తిన్పించేది. బలానికి పండ్లూ, టానిక్కులు బలం పౌడరు పాలూ, మటనూ, చికెనూ, చేపలు ఖర్కుకు వెనకాడకుండా చేసింది. తమ్ముడూ అమ్మా ఎంతో ఖర్చు పెట్టారు. ఇంత చేస్తే… మనిషింత మాత్రం బలం తెచ్చుకున్నాడు. పుంజుకుని ఏం బలం తెచ్చుకునేసేసి ఏం చేస్తున్నాడు. తనని తన్నేస్తున్నాడు. ఇదంతా ఎప్పట్నించి మొదలయ్యి ఇప్పటి దాకా అంటే సంవత్సరంన్నర కాలం నించీ నడుస్తూనే ఉంది… ఇదంతా ఇంతే అయితే బాగుణ్ణు. భర్తే కదా తను కాకపోతే ఇంకెవరు చేస్తారనుకొంది.

కానీ తన భర్త దృష్టి వేరు. ఒక రోజు రాత్రి మంచం మీద పడుకోబెడుతున్న తనను మీదకు లాక్కున్నాడు. తన మీదకు కుడి చేతి బలంలో జరుగుతున్న భర్త నోటి నుంచి కార్తున్న చొంగ… అతని బట్టల్లో, దుప్పట్లలో, మంచంలో చుట్టూ గాలిలో నిండిన ఫీనాయిల్ వాసన, అతని ఒంటి మీది పుండ్ల నుంచి కారుతున్న రసి తనకు అంటుకుంటుంటే భరించలేక బలమంతా కూడేసి తోసేసి లేచింది.

అలా అతడు ప్రతి సారి ఆమెని బలవంత పెట్టడం, ఆమె నిరాకరించడం, అతడు ఊరందరిని పిలిచి పంచాయతీ పెడతాడు. పంచాయతీ పెద్దలు ఆమెకే సర్ది చెప్పడం, అతడి అక్కరామలక్ష్మి తమ్ముడు ఇచ్చే డబ్బులకు ఆశపడి బలవంతంగా కళావతి చేత సంసారం చేయించాలని గట్టిగా మొండిగా మూర్ఖంగా ప్రయత్నిస్తుంది.

కళావతి బిక్కసచ్చిపోయి చీల్చడానికి నలువైపులా ఆక్రమించిన రాబందుల మధ్య రక్తాలోడుతూ కొన ప్రాణంతో నిలబడ్డ కుందేలు పిల్లలా కళావతి మొఖంలో కళంతా పోయి నిలుచుంది. కొంగును భుజాల చుట్టూ బిగుతుగా చుట్టుకొని… ఎడం చేతి వేళ్ళతో కొంగు చివర్ల దారాలను అనవరంగా పీకుతూ… తల వంచుకుని తన జీవిత లక్ష్యం ఆ చీర కొసల దారాలను పీకి పోగులు పెట్టటవే అన్నట్లు నిలబడ్డది.

 రామలక్ష్మి తన వేళ్ళతో కళావతి భుజం మీద కొట్టినట్లుగానే వత్తేస్తూ, ముందుకు తోస్తున్నది. తోస్తూ “సమాధానం చెప్పి చావూ” అని చెవిలో శబ్దం పైకి రాకుండా గాలి అరుపులు అరుస్తున్నది. కళావతి చెవిలోకి వేడి గాలి ఆవిర్లి నింపే స్టీమరు ఇంజనులా.

“పుండ్లు… పుండ్లు ఆయన ఒంటి నిండా కాళ్ళ మధ్య చిట్లిపోతూ, రసికారే పుండ్లు. మనిషి వాసనొస్తాడు. నాకు అసయ్యం, బయ్యం, నాకొద్దు.” అరిచేసిందా తను? అరవక…?

తన మెడమీద కత్తి పెట్టి నిజం చెప్పమంటే చెప్పక ఏం చెపుతుందీ మరీ.. హమ్మయ్య చెప్పేసింది నిజం చెప్పేసింది… భర్త ముందు చెప్పడానికి ధైర్యం చెయ్యలేనిది, “ఏం ఎందుకూ… చెప్పూ… చెప్పు… చెప్పూ… నిజం చెప్పు. కక్కెయ్ కక్కెయ్…” అని వెంటాడి వేధించిన భర్తకి చెప్పనిది, అర్థ మొగుడైన రామలక్ష్మికి చెప్పని నిజం చెప్పేసిందీ ఇంత మంది మధ్యలో, ‘హమ్మయమ్మ య్యమ్మయ్య” కళావతి నిమ్మళంగా గాలి పీల్చి వదిలింది. 

అక్కడంతా ఒక్కసారి నిశ్శబ్దం కమ్ముకుంది. రావి చెట్టు మీద కాకులు ఒక్కసారి అరిచి ఎగిరిపోయాయి. గాలి, రావి కొమ్మ ఆకుల మధ్య గాభరాగా తల తల బాదుకుంది.

 “ఆయమ్మకి ఇష్టం లేదంటుంది కదా… బలవంతం చేత్తారేంటీ?” చాకలి రత్తాలు కీచుగా అరిచింది. “ఒసేయ్ నువ్వు నోర్మూసుకో” అంటూ రత్తాలు మీద అరిచి బాన పొట్టేసుకున్న గుడి అయ్యవారు. లేచి జంధ్యం సవరించుకుంటూ ముందుకొచ్చాడు. నుదుటున మూడు నామాలు, గుండుకి పిలక, కాషాయం రంగు కండువా, పంచా జనం భక్తితో “అయ్యవారు… అయ్యవారు” అంటున్నారు. “అయ్యవారు తీస్తారు చూడూ దీని తాటా” సర్పంచు వెకిలిగా నవ్వాడు.

 ఎడం చేత్తో తన పంచ కొసలు పట్టుకొని “ఆ మహా పతివ్రత సుమతీదేవి కుష్టురోగి అయిన భర్తని భరించి సేవలు చేస్కుని అతని కోరికలూ తీర్చింది. నువ్వూ అలాగే చేయాలి. కథలు చెప్పమాకు కళావతీ భర్త కోరిక తీర్చడవే భార్య కర్తవ్యం. ఆ కొద్దిసేపు ముక్కూ, కళ్ళూ మూస్కుంటే అయిపోదూ? నీకోసం… నీ కుటుంబం కోసం సంవత్సరాల తరబడి ఎడారి మంటల్లో ఊడిగం చేసొచ్చాడే? ఆ మనిషి చేసిన త్యాగాన్ని పుల్లలా తోసేస్తావా? భర్త చిన్న కోరికను తీర్చకుండా వాసన, గజ్జి అసియ్యం అంటూ ముక్కు మూసుకుంటావా నువ్వేం ఆడదానివీ.

భార్య… ఆ దేవుడు క్షమిస్తాడా నిన్నూ” ఆచారి మాటలుక మిగతా పంచాయితీ పెద్దలు అవును ఆచారి చెప్పిందే సరి… కళావతి, రామనాధంతో కాపురం చేయాల్సిందే. అంటూ తీర్పు చెప్పేసారు. కుటుంబ పంచాయితీలో ఊరి పెద్దలు పెద్దన్న పాత్ర పోషించారు.

 “మీరెవరు నా కూతురి సంసారం విషయాల్లో తీర్పు చెప్పడానికీ… మీ కాపురాలు బాగు చేసుకోండి ముందు. నా కూతురు ఏం చెయ్యాలో దానికి బాగా తెల్సు. లెగవండి ముందు ఇక్కడ్నించి… “మంగళ అందరికీ గేటువైపు వేలు చూపించింది.

కసిగా మెటికలు విరుస్తూ. ఛోటు కూడా ఏమర్థం అయ్యిందో భౌభౌమని అరవసాగింది.

ఆ రాత్రి వదిన కాపలా కాసింది. తన మీదకు ఒక మనిషిలా కాదు బురదలో పాకుతున్న గొంగళి పురుగు లాగా పాకాడు. నోటినుంచి కారుతున్న చొంగతో తన పెదాలు, నోరు మొఖాన్ని తను తిరస్కరిస్తున్న కొద్దీ… తడిపేసాడు. భరించలేని వాసన.. అతని ఒంటిమీద పుండ్లు చిట్లి ఆ రసి తనకు అంటుకుంటుంటే, భయం వెన్నులోంచి పాకి ప్రాణ భయంతో అతని డొక్కలో తన్ని లేచి ముందు గదిలో అడ్డంగా పడుకుని, సడికి లేచి తన్ని చూసి నిర్ఘాంత పోయి కాలు పట్టుకోబోయిన ఒదిననీ విదిల్చి బలంగా ఒక తాపు తన్ని, తలుపు తీసుకుని రోడ్డు మీదికి అదే పరుగు… ఒళ్ళంతా చెమటతో తడిసి, తలంతా రేగి పోయి కన్నీళ్ళతో చెంపలు తడిచి, కోపంతో హృదయం పగిలి రగిలిపోతుంటే పంజరం తలుపు తెరుచుకున్న రామచిలుక స్వేచ్ఛానందమూ, భయమూ కలగలసి రయ్యిన ఆకాశంలోకి దూసుకుపోతున్నట్లు కళావతి. తనకే తెలీని ఒక వింత ఆనందాన్ని కూడా అనుభవించింది. తల్లి ఇల్లు చేరేంత వరకు .

“ఇదెవర్నో మరిగిందే అక్కా” అంటూ అరుస్తున్న భర్త రామనాధం గొంతు గాలిలో నక్క ఊళలా వెంటాడుతుంటే… ఇళ్ళు, వాకిళ్ళూ, బావులు, గుళ్ళు, కోళ్ళు, కుక్కలు, రోడ్లు, సందులు, పందులూ, మసీదులు, బళ్ళు, పశువులు దాటుకుంటూ, కళావతి పరుగు పరుగున పరుగు పరుగున తల్లిల్లు చేరి దబదబా తలుపు బాది… తలుపు తీసిన తల్లి మీద తోడేలు తరిమితే ఉరికురికి వచ్చి తల్లి ఒళ్ళో ప్రాణభయంలో దూరిపోయిన జింక పిల్లలా చెమటలో ఆయాసంతో ఒరిగి పోయింది. 

“అవునే అమ్మా… నువ్వు చెప్పింది వెయ్యికి, వెయ్యీ సత్యమే ఇంక వాడితో ఉండనే అమ్మా… ఉండను గాక ఉండనూ. నావల్ల కాదు గాక కాదూ” అని లెక్కలు చెయ్యక పోతే బెత్తంతో పంతులు చావుదెబ్బలు ఎలా కొట్టాడో ఎక్కిళ్ళు

పడుతూ తల్లికి చెప్పే పిల్లలా గబగబా అప్పచెప్పినట్లే చెప్పేసింది కళావతి. బిడ్డని కన్నీళ్ళతో పొదువుకొని కొంగుతో చెమటా, కన్నీళ్ళతో తడిసిపోయిన కళాపతి మొఖాన్ని తుడుస్తూ “చెప్పానా… నేనప్పుడే చెప్పానా, ఎప్పుడూ చెప్తూనే ఉన్నానా.. ఒద్దే వదిలెయ్యవే అని… చెప్తూనే ఉన్నా… నిన్నా మొన్నా… ఇప్పుడూ సరే… సరే… సరే ఒద్దులే అన్నానన్నానా ఇంకొద్దులే ఒదిలేద్దువులే ఒదొద్దులే, ఇంగ పోబాకులే వాడి దగ్గరికి” అంటూ తన రెండు చేతులతో కూతుర్ని తన ఎదుకు మరింత హత్తుకుంది  మంగళ. 

*

“ఎలా అర్ధం అవుతుంది నటిస్తున్నాడా? తనకు అలా పక్షవాతం వచ్చినందువల్ల సంపాదన లేకుండా అయిపోయాడని బలహీనం అయిపోయాదనే, తను అతనితో శారీరికంగా కలవటం ఇష్టపట్టం లేదని అంటాడు… అది కాదు… అతని ఒంటి నిండా ఉన్న పుండ్ల వల్ల అని ఎంత చెప్పినా అర్ధం కానట్లు నటిస్తాడే… పోనీ తనకు అట్లా పక్షవాతం వచ్చి, ఒంటినిండా పుండ్లోస్తే… తనతో సెక్సు కాదు కదా, అసలు ఒక్క క్షణం ఉంచుకుంటాడాని? ఆ గుడి అయ్యవారు చెప్పినట్లు కొద్దిసేపు కళ్ళు మూస్కుని బరిద్దామంటే ఏవో పోనీ పిచ్చి మీచ్చలనా కాదాయే, వాసనతో రసి కారే పుండ్లాయే… చూట్టానికే రోత పుడుతూ ఉన్నాయే… అవి తనకి తగిలి రసి అంటుకుంటా ఉంటే ఎట్టా ఉంటుందీ..

ఏఁవన్నా ఆలోచిస్తాడా అని? తీసుకున్నా ఒదిలేసిందా? తను తనను కొట్టాడనీ హింసించాడనీ మనసు రాయిలా అయిపోయినా కాళ్లు చేతులూ పడిపోయి దెబ్బతిన్న పక్షిలా తన ముందు పడిపోయిన మనిషిని ఎంత అక్కరతో చూస్కుందీ ఎంత అల్లాడిందీ ఏడ్చిందీ… మొక్కలు మొక్కింది? ఒంటికీ రెంటికీ బట్టల్లోనే చేస్కుంటే… అసయ్యం

కలిగినా కనపడకుండా ఎత్తిపోసిందీ? ఆ పుళ్ళకీ… ఈ చేతులతోనే కాదూ. ఆయింట్మెంట్ రోజూ రాసేదీ? రోజూ కళ్ళతో వాటిని చూస్తూ చేస్తుంటుంటే అన్నం సయించక ఎన్నిసార్లు వాంతులు చేస్కుందీ… ఎన్నిసార్లు తినబుద్దికాక పస్తులుందీ తెలియకనా ఇతగాడికీ? బలానికి రకరకాల పండ్లూ, బాదం పాలు, గుడ్లు, మాంసం పిల్లలకూ తనకూ లేకపోయినా మూడు పూటలూ పెడుతూంటే ఏఁవన్నా విశ్వాసం ఉందా అసలు? మాటంటే త్యాగమంటాడు తండ్రీ, భర్తా కాబట్టి చేసాడు తప్పుతుందా? తను త్యాగం చెయ్యలేదా? తిండీ, తాగుడూ, సంసార సుఖం అన్నీ త్యాగం చేసా కాబట్టి ఇప్పుడు నువ్వు నా కోరిక తీర్చాలంటాడు. ఇతగాడేనా? తనూ కష్టపడింది. రాత్రింబగళ్ళూ పని చేసింది. షాపు నుంచి వచ్చాక గంపెడు పూలు మాలలు కడ్తుంది. నాలుగ్గంటలు కూర్చుని. పూల బజారు ఆసామి రయీస్ వచ్చి తీస్కెళతాడు. అతను దేశాలు పట్టిపోతే తాను ఇక్కడ ఇంత పని చేస్కుంటూనే పిల్లల్ని సాకింది. తను కూడా సంసార సుఖానికి దూరంగా ఉంది. అతనిలాగే… ఇతనితో సంసార సుఖం ఎన్నడనుభవించిందనీ… కానీ అతననుకుంటున్నాడని ఈ మాట అనుకోడం గానీ…. తను చెప్పుకొంటూ తిరిగిందా? ఇతగాడిలాగా? 

*

 నిద్రపుచ్చడానికి నిద్రమాత్రలు తెచ్చిన తమ్ముడు  సురేష్ తో . అసలు అతడి ఆలోచనలు మార్చడానికి ఏమైనా మందులు ఉన్నాయా కనుక్కోమంటుంది కళావతి.

“సరే అక్కా మనం బావ రిపోర్టులు తీస్కుని డాక్టరు దగ్గరకు వెళదాం” అన్నాడు సురేష్ .

అలా డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్లి వచ్చిన తర్వాత కళావతికి అసలు నిజం తెలుస్తుంది. 

*

“అమ్మో… ఓర్నాయనోయ్” అంటూ అరుస్తూ కళ్ళు తెరిచాడు రామనాధం, చేత్తో ఒంటిని తడుముకుంటూ. ఎదురుగా కళావతి ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో, రక్తంతో పొంగిన మొఖంలో నిలబడి ఉంది. చేతిలో తన ఊత కర్ర… “ఏమైందే ల… ముండా నన్నే కొడ్తున్నావు” రామనాధం అంటానే ఉన్నాడు, కర్రతో ఎడాపెడా కొడతానే ఉంది కళావతి. రామనాథం అరుస్తూనే ఉన్నాడు. దెబ్బలు ఆపుకోడానికి, అతని కుడిచెయ్యి సరిపోవడం లేదు. సురేష్ పరిగెత్తుకొచ్చి “ఒద్దక్కా సస్తాడు” అంటూ కళావతిని ఆపే ప్రయత్న చేస్తున్నాడు. తన చేతిలో ఉండాల్సిన కర్ర, కళావతి ఒంటిమీద పడాల్సిన కర్ర తిరగబడి తన ఒంటి మీద నాట్యం చేస్తుంటే దిగ్భ్రాంతి చెందుతున్నాడు.

రామనాధం, ఇంత ధైర్యం ఎక్కడిది దీనికి? తన ఒక్క కంటిచూపుతో గజగజా ఒణికిపోతుంటే… ‘రా’ అంటే వచ్చి పక్కన నిలబడి పారిపోయే వీలున్నా… కర్ర గుంజుకునే వీలున్నా… ఆ రెండూ చెయ్యడానికి కూడా భయపడి పోయి మూగపక్షిలా తనే కాలూ చెయ్యి పడిపోయిన దానిలా దెబ్బలు తింటూ నిలబడిపోతుందే . ఒళ్ళప్పచెప్పేది… అలాంటిది దీనికింత ధైర్యం ఎక్కడిదీ, రామనాథం కొయ్యబారిపోయాడు.

రెండ్రోజుల క్రితమే “అక్కా నాకేదో పడుకోబెట్టేసే మందు పెడుతున్నారే… వచ్చి కొంచెం కనిపెట్టు” రామనాధం ఫోను చేస్తే రహస్యంగా కనిపెట్టేసి కళావతిని పట్టేద్దాం అని కంకణం కట్టుకుని రెండు రోజుల క్రితమే వచ్చిన రామలక్ష్మి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి “నా తమ్ముణ్ణి చంపుతావటే” అని అరుస్తూ కర్ర గుంజుకోబోయింది. అప్పటిదాకా కూతురి భీకారావతారం చూస్తూ దగ్గరికి కూడా రాకుండా రెండు చేతులూ కట్టుకుని నిలబడ్డ మంగళ కళావతిని ఆపకుండా అలానే నిలుచుంది. ఎన్నాళ్ళ నుంచో ఎదురు చూస్తున్న దేవీ సాక్షాత్కారాన్ని చూస్తున్నట్లే కళావతిని చూడసాగింది మంగళ. ఆమె కళ్ళల్లో అంతులేని ఆనందం తెర్లిపోతున్నది.

“ఎందుకే… ఎందుకే కాలూ చెయ్యి లేనివాణ్ణి” రామలక్ష్మి వలవలా ఏడుస్తూ అడుగుతున్నది. కళావతి కర్రనలానే పట్టుకుంది. మరో చేత్తో తమ్ముడి చేతిలో ఉన్న సంచిలోని కాయితాలు తెచ్చి రామనాధం మీదకు విసిరి కొట్టింది.

 “ఈ కాయితాల్లో ఏముందో తెలుసా… ఎంతసేపూ నా పెళ్ళాం నాతో పడుకోటం లేదని ఊరంతా కోడై కూస్తున్న నీ తమ్ముడు పరదేశంలో ముండలతో పడుకొని తెచ్చుకున్న అంటురోగాల చిట్టా. నీ తమ్ముడి ఒంటి మీద పుండ్లు సుఖరోగాలవి. దేశం నించి వచ్చినప్పుడల్లా నేను శీలం కాపాడుకుంటా, పవిత్రంగా ఉన్నానూ, నువ్వూ ఇక్కడ అట్లానే ఉండాలీ శీలం ముక్కెం అని నీతులు చెపుతానే…. ఆడక్కడ శీలం వదిలేసి ఇక్కడ కొచ్చి నన్ను వాడితో, వీడితో పడుకున్నావు నీ రంకు మొగుడు ఎవడే అంటూ చావ చితక్కొడతాడా” కోపంతో ఊగిపోతూ కళావతి అంటూనే మరో నాలుగు దెబ్బలు కసి తీరా వేసింది. రామనాధం గావుకేకల మధ్య ఆయాసపడుతూ కొట్టడం ఆపి “ఒంటినిండా రోగాలంటించుకు ఆ పుండ్లు రసి కార్తుంటే, వాణ్ణి సుఖపెడ్తూ వాడితో సంసారం చేయలంటాడా.. ఆ డాక్టరమ్మ నాకంతా చెప్పింది. వీడికి భయంకరమైన సుఖరోగాలున్నాయ్ నువ్వు దూరంగా ఉండమ్మా. నీ అదృష్టానికి వీడికి ఎయిడ్స్ లేదూ అని” ఆగకుండా చెబుతూ ఉన్న కళావతి ఒక్కసారిగా ఆగింది. చేతిలో కర్ర అలానే ఉంది.

“అవునే నేను మగాణ్ణి ఎన్నాళ్ళు ఆడది లేకుండా ఉండాలి” రామనాథం నీరసంగా అయినా స్పష్టంగానే అన్న మాటలు విన్న కళావతి మరోసారి కోపంతో రెచ్చిపోయింది. కర్రతో మళ్ళీ బాదసాగింది. అడ్డం తగిన రామలక్ష్మికి కథ దెబ్బలు తగిలాయి. ‘వామ్మో’ అని ఏడుస్తా దూరం జరిగిందామె. శవంలా మంచంలో ముడుక్కున్నాడు మూల్గుతూ.

 కొట్టి కొట్టి ఆయాసంలో ఆగిన కళావతి మోకాలు. మడిచి కసిగా ‘ఉహ్…’ అని అరుస్తూ కర్రను మడిచిన మోకాలు కింద పెట్టి రెండు చేతులతో విరిచింది. కర్ర శబ్దం చేస్తూ రెండుగా విరిగిపోయింది. రెండుగా ముక్కలైన కర్రల్ని నేలకు విసిరికొట్టింది కళావతి. నేలబడిన కర్రలు కన్ మని  శబ్దం చేసాయి. ఆ శబ్దం కళావతి చెవులకి పసందుగా విన్పించింది. తనని విరగొట్టినందుకు లేదా రామనాధంను కొట్టినందుకు కర్రలు పరమ సంతోషంగా నవ్వినట్లుగా కూడా అన్పించింది కళావతికి.

ఎదలో మరిగిపోతున్న లావా చల్లపడ్డట్లు, అన్పించింది. “మరి వీడి రోగాలు నీకూ వస్తాయా పరీక్షలు చేయించుకొమన్నదా డాక్టరమ్మ ” మంగళ కూతురి దగ్గరకు వచ్చి ఆందోళనగా అడిగింది.

 “అవునమ్మా… ఒకసారి అన్ని పరీక్షలూ చేయించుకోమంది.. “రామనాధం వైపు తిరస్కారంగా చూస్తూ, చూపిస్తూ 

“వీడొచ్చినప్పట్నించీ, నేనిప్పటి దాకా వీణ్ణి నన్ను ఒక్కసారి కూడా కలవ నివ్వలేదు కదా” అంటూ కళావతి ఇంటి బయటికి వెళ్ళి అరుగు మీద నిమ్మళంగా కూర్చుంది.

*

ఆరు బయట పెరట్లో సులకమంచం మీద పడుకొని ఉంది కళాపతి. చందమామ, చుక్కల్నీ, ఆకాశాన్ని, భూమిని వెలిగించుకునే పనిలో పడ్డట్టుగా ఉన్నాడు. చుక్కలు మెల్లిగా మబ్బుల చాటు నుంచి రాసాగాయి. కొత్తగా కనిపిస్తున్న కళావతిని చూడాలన్నట్లుగా.

మంగళ, సురేషూ ఇద్దరూ కళావతిని ఇంటికి తెచ్చుకున్నారు. తాంబాళం నిండా కాగిన నీళ్ళతో తలారా గంటసేపు స్నానం చేసింది కళావతి. పద్దెనిమిదేళ్ళ నుంచీ తన అణువణువులో పేరుకుపోయిన భయాన్ని, బెదురునూ సమూలంగా కడిగేసుకుంటున్నట్లు, ముగ్గురూ ఏం మాట్లాడుకోవట్లేదు. మంగళ వంటలో పడిపోయింది. కళావతికి కొసరి కొసరి తినిపించింది.

చాలా నిమ్మళంగా ప్రశాంతంగా ఉంది కళావతికి.

కళావతికి డాక్టరమ్మ గుర్తుకు వచ్చింది. “నీ భర్తను ఇక్కడే చూసిన డాక్టర్.తో మాట్లాడాను అతనిలో కోపం, ఉద్రేకం, సెక్స్ ఆలోచనలు తగ్గడానికి మందులు వాడచ్చు ఫరవాలేదన్నారు ఆయన. మందులు వాడమ్మ ఆ లక్షణాలు తగ్గుతాయి…

ఒక నెల వాడు” అంది. 

“తర్వాత… తర్వాతేం చేయాలి మేడం కర్రతో బాగా కొడతాడు అని చెప్పాగా.. మందులు వాడితే కొట్టటం మానేస్తాడా…”? కళావతి భయంగా అడిగింది.

 “నువ్వు ముందు ఆయనంటే ఉన్న భయాన్ని జయించాలి. ఏం చెయ్యాలి అంటావేంటి కళావతి… మందులలో తగ్గనివి కొన్ని ఉంటాయి. కాలూ చేయీ పడిపోయి మూలన పడి ఉన్న మనిషంటే భయం దేనికి… ఆ మృగంలాంటి మనిషి చేతికి వస్తేనే కదా కర్రకి ప్రాణం వచ్చేది? ఆ కర్రనే నీ చేతిలోకి తీసుకో… నీలోని బలం శక్తి కూడా కర్రకు రావా? ఒక్కసారి కొట్టి చూడు.. వాడంటే… ఆ కర్రంటే ఉన్న భయాన్ని జయించి చూడు…” 

తను ఆశ్చర్యంగా “అమ్మో ఆయన్ను కొట్టటమే?” అంది భయంగా.. 

అప్పుడు డాక్టరమ్మ నవ్వింది ఈత కొట్టటానికి ముందు చెరువులో దూకటానికి భయపడే పిల్లను చూసి నవ్వినట్లు….

ఆ రాత్రి ఆ డాక్టరమ్మ మెత్తటి  నవ్వు కళావతి పెదాల మీద వెన్నల్లా పరుచుకుంది.

ఆకాశంలో నక్షత్రాలు ఈసారి కళావతి కళ్ళలోని కాంతుల్ని పీల్చుకుని మెరుస్తున్నట్లుగా నవ్వాయి.

*

ఈ కథలో తిరగబడిన కర్ర కళావతి.

గీతాంజలి కథలలోని ముగింపులు చాలా ప్రత్యేకమైనవి. సమస్యల పరిష్కార దిశగా మహిళలను ప్రేరేపించి చైతన్యవంతం చేసి కొత్త ఆలోచనలకు అంకురార్పణ చేస్తాయి ఈ కథలు.

మహిళల పట్ల స్నేహభావంతో ఒక డాక్టర్ గా కౌన్సిలర్ గా రచయితగా ఆమె తీసుకున్న శ్రద్ధ చాలా గొప్పది. మనిషి పట్ల, జీవితం పట్ల, సమాజం పట్ల ఎంతో ప్రేమ బాధ్యత ఉంటే తప్ప ఇలాంటి ఇంట్లోపలి కథలు, స్త్రీల గుండె లోపలి కథలు వెలుగులోకి రావు.

ఎక్కడా తలరాతలనేవి ఏవీ లేవని, ఎవరి బ్రతుకుల్ని వాళ్లే సవరించుకోవాలని ఈ కథలలోని కొన్ని పాత్రలు తిరగబడి చెబుతాయి. నిరంతరం గాయపడిన మానవ హృదయాలు తిరగబడి మాట్లాడటం మొదలు పెడితే ఎలా ఉంటుందో ఈ కథలలో చూస్తాం. గుడ్డి ప్రేమలు గుడ్డి నమ్మకాలు సున్నితమైన భావోద్వేగాలు, పురుష లైంగిక దౌర్జన్యాలు, కుటుంబ రాజకీయాలు స్త్రీల నమ్మకాలను దెబ్బతీసి వాళ్లను శారీరకంగా మానసికంగా ఎంతటి హింసకు గురి చేస్తాయో చదువుతున్నప్పుడు రక్తం గడ్డ కడుతుంది. 

చాలా కుటుంబాలలో స్త్రీల పై జరుగుతున్న మానసిక శారీరక హింసలకు ప్రత్యక్షంగా పరోక్షంగా సహకరిస్తున్నది ఆయా కుటుంబాలలోని స్త్రీలే అని తేటతెల్లంగా ఈ కథలు చెబుతాయి. స్త్రీలలో రావలసిన తక్షణ  మార్పుల గురించి, అనివార్యత గురించినవే ఈ కథలు . వాళ్లకు జరిగిన అన్యాయాలు, అవమానాలే మళ్లీ పునరావృతమవుతున్నప్పుడు.. అప్పుడు తిరగబడలేకపోయిన స్త్రీలను – కనీసం ఇప్పుడైనా కుటుంబాలలోని ఇతర స్త్రీలపై కొనసాగుతున్న హింస దౌర్జన్యాలను ఎదిరించమంటాయి. అట్లా కుటుంబాలలోని మగవాళ్ళ పైన తిరగబడి తమ కుటుంబాలలోని మహిళలను కాపాడుకోవడానికి ప్రయత్నం చేసిన మాతృమూర్తులు కొందరు మనిషితనం పట్ల నమ్మకాన్ని కలిగిస్తారు.

ఇది వరకే చెప్పినట్లు ఈ సమస్యల నుండి కష్టాల నుండి పరిస్థితుల నుండి  బయటపడి మంచి జీవితాన్ని జీవించడానికి స్త్రీకి తల్లిదండ్రులు అత్తమామలు ముఖ్యంగా  స్నేహితులు చుట్టుపక్కల వాళ్ళు డాక్టర్స్ సైకాలజిస్టులు కౌన్సిలర్స్ మంచి పుస్తకాలు మంచి సాహిత్యం ఎంత అవసరమో, వీటిలో కొన్నయినా ఉంటే, తన సమస్యలను పరిష్కరించడమే కాక మహిళ బలమైన వెన్నెముకతో తోటి మహిళల కష్టానికి కూడా స్పందించగలుగుతుందని, ఒక పోరాటానికి స్పూర్తి నిస్తుందని గీతాంజలి కథలలోని మహిళలు బలమైన నమ్మకాన్ని కలిగిస్తున్నారు.

కేవలం సమస్యల గురించి పరిస్థితుల గురించి కష్టాల గురించి కన్నీళ్ల గురించో గాయాల గురించి రాయడంతో ఆగిపోకుండా, ఎక్కడ  స్త్రీ లు తమ సమస్యలకు పరిష్కారం కనుగొనాలో, ఎక్కడ వాళ్ళ జీవితాల్ని పునః ప్రారంభించుకోవాలో, ఎక్కడ వాళ్ళు ఈ సంఘర్షణలో నుంచి చైతన్యవంతమైన జీవితంలోకి మలుపు తిరగాలో, ఎలా తమ నడకను మార్చుకోవాలో వాస్తవిక దృష్టితో చెప్పే ఈ కథలలోని స్త్రీలు.. స్త్రీవాద చైతన్యానికి  నిజమైన ప్రతీకలు.

One thought on “పెత్తనం చలాయించే కర్ర చేతులు మారితే ఆ కథే వేరు!

  1. ♥️✊
    Maa Satyam
    ‘వసంత మేఘం’ లో వచ్చే ప్రతి రచన కూడా పాఠకులను ఎంతగానో కదిలిస్తూ ఆలోచింపజేస్తుంది. డాక్టర్ గీతాంజలి గారు రాసిన stoma కథలపై పలమనేరు బాలాజీ గారు రాసిన సమీక్ష లోని వాక్యాలు”ఈ కథలలోని స్త్రీలు.. స్త్రీవాద చైతన్యానికి నిజమైన ప్రతీకలు.”
    తెలుగు సాహిత్యంలో ముఖ్యంగా గీతాంజలి రెండు కథాసంపుటాలు హస్బెండ్ స్టిచ్, ” స్టోమా” (హస్బెండ్ స్టిచ్-2) స్త్రీల విషాద లైంగిక కథలు- కొత్తచరిత్రకు నాంది అనడం అతిశయోక్తి కాదు అనుకుంటా.

Leave a Reply