కవిత్వం

ఎప్పుడో ఏదో ఒకక్షణాన కమ్ముకున్న చీకట్లుతొలగిపోక మానవు రాబందుల రెక్కలలోచిక్కిన పావురాలుఆకాశంలో ఎగరక మానవు వెనక్కి విరిచేసి సంకెళ్ళేయబడ్డమణికట్లు మరల పిడికిలెత్తిఅభివందనం చేయక మానవు ఓరిమితో ఎదురు చూడాలిసమయమింకా ముగిసి పోలేదుఅందరమూ మరొకసారికలుసుకొని కదిలే కాలమే ఇది!! (దేవాంగన, నటాషా, ఆసిఫ్ ఇక్బాల్ లకు బెయిల్ వచ్చిన సందర్భంగా)

చిటారు కొమ్మచేతులు జార్చినమిఠాయి పొట్లంతేనెతుట్టెగ రాలిఅడవి ఎదనంతకప్పేసినట్టు.. ఉమ్మడి శ్రమలేవిరగబూసిగదిగదిగూడిగర్భం దాల్చిమకరందమంతాకలపొదిగినట్టు.. కళ్ళు కాగడాల్ జేసుకకమ్మిన తేనీగలుఝుమ్మను నాదాలసెంట్రి గాసినట్టు… ఏమిటా జనమూలేసెనా రణమూవేలకు వేలూకూడెనా గణమూ బస్తరు తెగువదిఆదివాసి దండదిబాసగూడ పసల్ గూడసిలువేరూ సాకేడు సుట్టెన్ని గూడ్యాలోసుట్టేసి వొచ్చినయ్బతుకుల్ని గూల్చేటిక్యాంపు లొద్దన్కుంట డ్రోన్ల నెక్కు బెట్కుంటపానాలు దీసుకుంటబాంబ్లెయ్య లేదంటుఝూట కూతలతోని రోడ్లేసే సాకుల్తోరైఫిల్లు డంపేసిగుండెల్ల గురిబెట్టిగరిజనుల గాల్చేసి ఎవర్నేమ్ నమ్మిస్తవ్వో ఝూటి సర్కార్దునియంత దెల్సెలేనీ యాపరేషన్ ప్రహార్ రాసి వున్నది నీకురాలిపోవుడు రాతరాసులాడు తుండవురగతాలు పారిచ్చి కలిగంజి కుండల్లుపగిలేసి సల్లుడూఆకులలం కొంపల్లుఅగ్గిబెట్టి ముర్వుడూ ఏయుధ్ధ నీతంటవో జ్ఞానంయారాజ ధర్మంరా శీలంనీ బతుకంత దొంగదాడేజనతన్ల సేతుల్నేమూడే పొద్దస్తమానమూ పొర్లినాపొట్టకూ

గదిలో ఒకచోట ఖాళీ నిండిందిఆ వాలుకుర్చీని అల్లుకునిపాలపండ్ల చెట్టొకటి వుండేదికుర్చీ ముందువెనుకలకొన్ని ఆలోచనలు గాలిలో పూసిబహు నెమ్మది మాటలుగా వీచేవిచెవియొగ్గి వినాలి మనంజీవితాన్ని దున్నిన అనుభవాల పంటసేద్యం నేర్చినవాడు చెప్పిన కథ                o0oఅతను గడుసరి, అతను మనసరినిత్య చదువరిగంపెడు ప్రేమ, ఒకింత కోపం మెండుగా మొండితనంకూడికతో అతనొక పిల్లల కోడిమొక్కల్ని, పక్షుల్ని, మనుషుల్ని చేరదీసాడు.దొంగ ఏడుపుల్ని ఎండగట్టిఅసలు దుఃఖపడుతున్న వాళ్లచెక్కిళ్ళు తుడిచాడు                         o0oమక్కువతో చేరదీసిన అన్నిటిపైనాదిగులుపడే తాతతనం నిండినమనిషొకడుండేవాడు యిక్కడఎక్కడో సప్త సముద్రాల ఆవల వున్నవాళ్ళకుశలమూ ఆడిగేవాడుపిల్లలమీద, పుస్తకాల మీద మోహమున్నతొంభైయేడేళ్ల తాతడు మనతో ఇక్కడే వుండేవాడుయీ గుండెలో ఒకచోట శూన్యం నిండింది.                            o0oకనిపించడుగానీ అన్నీ గమనించేవాడుమన

మా ఇంటిముందురోడ్డువారగా గులాబీ చెట్టుచెట్టు చిన్నదేగానిగుత్తులుగా పువ్వులుఅటుగా వెళుతున్న అందరినిపలకరిస్తున్నట్టుగా ఉంటాయి ఆ చెట్టు పువ్వులపై పడిన కళ్లల్లో ఆశ్చర్యంపెదాలపై దరహాసం నడిచివెళుతుంది ఒక పువ్వు కోసుకోమంటారా!అటుగావెళుతున్న ఒక కేకఆపిలు విన్నప్పుడెల్లావినకుడాని మాటేదో విన్నటు చిరాకు వద్దులే అనిసున్నితంగా తిరస్కరించినప్పుడుఆకేకనిరాశగానిట్టూర్పుతోవెనుదిరిగి వెళ్లిపోతుంటేపువ్వులు ఊపిరి పీల్చుకుంటూఒక కృతజ్ఞతనునా మీదకు విసిరేసేవి ప్రకృతిని శ్వాసించనివికృతదేహాలుపువ్వుల ప్రమేయంలేకుండావాటిని తాకుతున్నపుడుకాళ్ళకింద నలిపేస్తున్నప్పుడునిరశిస్తాయినినదిస్తాయియుద్దాన్ని ప్రకటిస్తాయి పువ్వులు లేనితోటపువ్వులు లేనిఇల్లుమబ్బులుకమ్మిన ఆకాశమే పువ్వులుఆహ్లాదాన్నిస్తాయిపువ్వులుఆనందాన్నిస్తాయి పువ్వులువడలిపోయి రాలిపోతున్నప్పుడుఎన్నటికీకనిపించకుండాపోతున్న బిడ్డల్లా అనిపిస్తాయి ప్రకృతినిఅమితంగా ప్రేమించే సూర్యంచెట్టునిపువ్వుల్నితన మొబైల్ ఫోన్ కెమెరాలోజ్ఞాపకాలుగా దాచుకున్నప్పుడుచెట్టుచెలిమిచేసింది శృతి చెట్టుని దాటుకుంటూ లోనికివస్తున్నప్పుడుచెట్టే తనని పాలకరించిందో!శృతియే చెట్టుని పాలకరించిందో!ముందుఎవరిని ఎవరు పలకరించిపరిచయం చేసుకున్నారోగానిసూర్యం శృతి అమరులయ్యాకచెట్టుదుఃఖమయ్యిందికన్నీళ్ల

నీవు నాకునేను నీకుఎన్నటికీ దూరం కాదు నీ ప్రతిఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాస‌లోమాత్రమే కాదు నీ కన్నీటిచుక్కల్లోనే కాదు నీ ఆనందక్షణాల్లోనే కాదు నీ అంతర్మథ‌నంలోనే కాదు నీవు నేనుగానేను నీవుగాతొలి చూపులోనేతొలి స్పర్శలోనేఏకమై ఉన్నాము ఏ నిర్భంధ‌మూమనలను విడదీయలేదు మనంమృత్యుంజయులంమన ప్రేమాఅజరామరం.

పొద్దున్నే.నా కళ్ళల్లో విరబూసిన నవ్వుసాయంత్రానికి రాలికరోనా పొట్లమైపోయింది వెన్నెలంతా పారబోసుకొనిచీకటి పడ్డచందమామ! ఎవడూచెట్టుకాలేకపోయాడు గాలి కొదిలేసినకొన ఊపిరిజాగరణ చుట్టూకోరలుచాచిన కాసుపత్రులు! భూమి వల్లకాని చితులన్నీమూటలు మూటలు గార్యాలీతీస్తూపవిత్ర గంగా నది చరిత్రైదిక్కులు కోల్పోయి ఒడ్డు పట్టుకుంటున్నకాగితప్పడవలు! చెమట వాసన కోల్పోయి నఅభివృద్ధి ప్రణాళికొకటిసిగ్గు విడ్చిన రాజముద్రిక పట్టుకొని సంచరిస్తుంటేఆక్సీజన్ అందకప్రపంచ ఔషధాలయంశవయాత్ర చేస్తోంది

నన్ను కప్పుకోవాలనే చూస్తుంటుంది.ఈ చీకటెపుడూ వొక నిషిద్ధ ముఖచిత్రాన్ని పట్టుకుచీకటి పడగల్తోనానీడై తిరుగుతుంటుంది. అనాది నేలమాళిగలోంచివిస్తరిస్తున్నవొక వెలుగు నువిషాద నవ్వుల మీద పగతోతలుపులు మూయడం కొత్త కాదు వసంతాన్నిఒంటి రంగుపుల్ముకున్నచెమటచుక్కను నేనుఈ కాలాన్నిక్వారంటైన్లో ఉంచు చూద్ధాం?! ఈ చీకటి ముఖమ్మీదైనా సరేజలజలా పారడమే తెల్సు!

మిత్రోంతేలుతున్న శవాలతోనదులు పునీతంశవాల మతం మాత్రం తెలీదు అచ్చాదన లేని మునకలతోపావనమైన నదులుఈ మునకల మతం తెల్సు భాయియోం నూలుపోగు లేకుండాహరహర అంటుంటేబజార్లు సిగ్గుతో తల దించుకున్నాయ్బహనోం ముఖం తిప్పుకున్నారు అజ్ఞానులు వూరేగుతుంటేరక్షక భటుల కాపలాసరిహద్దులో సైనికుడు విస్తు పోయాడు సస్తున్న మనుషుల లెక్కలు తేలవనిమోగించిన గంటలు గరిటలు పళ్ళాలుగూళ్ళల్లోంచి కిందకు దిగట్లే ప్రజారోగ్యాన్ని గాలికొదిలేసినందుకుగాలిలో పెట్టిన కొవ్వొత్తులుస్మరణ జులుస్ తీస్తున్నాయ్ నిరక్షర కుక్షులుగద్దె పై కూకుంటేజరిగే తంతు కళ్ళ ముందు కదలాడుతుంది ఇంకా యజ్ఞ యాగాదులువైరస్ సంహారి అంటూ భ్రమలుకల్పిస్తున్న నపుంసక రాజ్యం రాజ్యానికి శస్త్ర చికిత్స అత్యవసరంఅవసరమైన ఆయుధాల ఎంపిక దేశవాసులదే

ఎవరి కోసంమీ త్యాగంఎవరి పైమీ పోరాటం నరహంతకుడు రాజైరాజముద్రీకుడైప్రజా….ప్రాణాన్నిమానాన్నితీస్తుంటే ఎవరి పై మీ పోరాటం ఫాసిజంప్రజలను చీల్చే యుద్ధంగా మారి తడిగుడ్డతోగొంతులు కోస్తుంటే ఎవరి కోసం మీ త్యాగం మాయన్నలారవీర జవానులారఎవరి పై మీ పోరాటం చచ్చినా శవాన్ని లేపిజ్ఞాన మార్గపుదారులేసికటిక చీకట్లనెల్లాకాలరాసినవీరులపైనా ఎవరి కోసంమీ పోరాటంఎవరి కొసంమీ త్యాగం పచ్చినెత్తూరుమరిగినట్టిపడగవిప్పీనిలిచినట్టీఆధునికనీరో చక్రవర్తినైజాం చక్రవర్తుల పైన అన్నలారవీర జవానులారవాని పైన చేయియుద్ధంఅదే ప్రజా యుద్ధం

ఆక్సిజన్ అందకఇప్పటికే చాలానదులు చచ్చిపోయాయి అదేమిటోగానిమృతజలాలలోతేలియాడే తమశవాల్నిఎవరూ పట్టించుకోలేదు నదులగోసల్ని ఎవరైనా విన్నారాఊపిరాడకఎంతెంత నరకయాతన అనుభవించాయో తెల్సుకున్నారామనకు ప్రాణప్రదమైనమనకు బతుకునిచ్చిననదులిప్పుడుపారే శవాలు***మృతనదుల్లోశవాల్ని విడిచేస్తేచేసిన నేరాలు కొట్టకుపోతాయానదులమీదుగాతేలియాడే శవాల్లాగేనేరాలు సైతంకాలంనదిమీద తేలుతూ ఉంటాయ్ ఏదో ఒకరోజునఅన్ని నదులూఆక్సిజన్ అందకఊపిరాగి చచ్చిపోతాయిఆపుడా మృతనదుల మీదుగానాగరికతల అస్థిపంజరాలుతేలియాడుతూ పోయిచీకటి సముద్రంలో కల్సిపోతాయ్ నదులకుతామెప్పుడు చచ్చిపోతామో తెల్సుఆ వెంటే నాగరికత కూడా… (  జసింతా కెర్ కెట్టా (ఆదివాసి యువతి ) గారికవితకు       స్వేచ్ఛానువాదం......ఉదయమిత్ర )