గవిడి శ్రీనివాస్

వేదాలు సృష్టి ధర్మాలు దైవ వాక్కులు లిఖిత మార్గాలు నాల్గు వేదాలూ జీవన పద్దతుల్ని భాషిస్తుంటే వర్గ బేధాలు దమన కాండ రూపాలౌతున్నాయి ఏ మత గ్రంథమైనా ధర్మాన్ని గొడుగు లా కాస్తుంది. మంచిని తొడుగుకొమ్మంటుంది సూక్ష్మ ంగా చూస్తే వృత్తి విద్య కుల విద్య కు పరిమితం కాలేదు విశ్వవేదిక పై ఎంచుకునే వృత్తి కి స్వేచ్ఛ వుంది సమస్య అంతా ఎక్కడ బానిసత్వం తొంగి చూస్తుందో ఎక్కడ అజ్ఞానం రాజ్యమేలుతుందో ఎక్కడ వివేకం నశిస్తుందో ఎక్కడ శ్రమ విలువ జారిపోతుందో అక్కడ చైతన్య దీపాలు వెలగాలి అక్కడ తిరుగుబాటు నడవాలి కొన్ని సమస్యలకు నిరసన ఆయుధ

దాహాలు అసంపూర్ణంగానే ఆరంభమౌతాయి. ఆలోచనల సంఘర్షణలోంచి ఒక దారి తళుక్కున మెరుస్తుంది. ఒక లక్ష్యం నిద్రలేని క్షణాల్ని వేలాడదీస్తుంది. జీవితం ఒక్కో పాదముద్రను చెక్కుతూ నిరాడంబరంగా విజయానికో చిరునవ్వు విసురుకుంటూ ముందుకు పోతుంది. ప్రతి క్షణమూ తిరిగిరానిదే. ఇక్కడ ఛేదించాల్సినవి చేయాల్సినవి కొన్ని వుంటాయి. అలా అలా సంతోషాల్ని లిఖిస్తూ కాస్త ముందుకు జరగాలి. అసంపూర్ణం నుంచి సంపూర్ణానికి ఒక్కో అడుగు తొడుగుతూ ఒక్కో మైలురాయి లో చిహ్నాల్ని కొన్ని తీపి గురుతులు గా నిలిపి సంపూర్ణ ప్రయాణం గా ప్రయత్నాల్ని మలచుకోవడం లోనే వుంది. జీవితపు గెలుపు రహస్యం.

అనంత విశ్వాన్ని నిబ్బరంగా చూస్తానుఅంతా అర్థం అయినట్టే కట్టిపడేస్తుందిజీవితం కూడా. ఆకర్షణ తో కట్టుబడ్డట్టుముడిపడటాలు చెదిరిపోవటాలు చూస్తాం. కాలం పైన చిరు నవ్వు తాకికాసేపు చేసే కాలక్షేపం చూస్తాం. మరుక్షణంగాలికి కాలం ఊగిపెట్టే కన్నీటిని చూస్తాం. మురిసిపోయే లోపేతుపాను ముసిరినట్లుఅంతలోనేస్వచ్ఛం గా దృశ్యాలుగా చెక్కబడుతున్నట్లుఅనుభవాలు కుదుపుతుంటాయి . తీరం వైపు కళ్ళను పరచిఅలల కెరటాలను చూస్తాను.సంతోషాలు దుఃఖాలు పోటీపడిఊగిపోతుంటాయి. అయినానిశ్చలంగా సముద్రం వైపు చూస్తూప్రశాంతతను పల్లవిస్తాను.

వేకువల్లేవేయి కలలు వెలిగించుకునితూరుపు కాంతులు పూసుకునిచూపులులు మార్చుకున్న రోజులుకళ్లపై వాలుతున్నాయ్ . హాయిని గొలిపే ప్రపంచమంటేకళ్ళలో వెలిగే దీపాలుదారిచూపటం .మనసున ఊగే భావాలుఊరించటంఅలరించటం అంతే కదా … వర్షాల ఊయల్లోఅలా ఊగిపోవటంబంధాల్ని ముడిపెట్టుకోవటం కదూ… ఇంతలావెన్నెల ఆకాశాన్ని వొంచితల నిమురుతూంటేనూ… లోలోపలజ్ఞాపకాలు తడుముతుంటేనూ… ఏదో వెన్నెల వాకిలివొలికి చిలికినీ ప్రపంచాన్నితెరలు తీసి ప్రదర్శిస్తుంటేనూ అదే వర్షం …. నాపై వాలే చినుకుల్లోనీ జ్ఞాపకాలు తడుపుతున్నాయి . వాస్తవానికి జ్ఞాపకానికిఒక తీయని ఊహా లోకం లోకొత్త ప్రపంచాన్నికళ్ళలో నిర్మిస్తాను అర్ధమౌతోందాజీవితమంటే కన్నీళ్లే కాదుకొన్ని కౌగిలించే జ్ఞాపకాలు కూడా .

ఈ వేసవి కాలందోసిళ్ళ లోంచి క్షణాల్ని ఒంపుకుంటూగొంతులోని తడిని ఎగరేసుకుపోతూఎండను రాల్చుకుంటుంది .ఇంటిలోంచి కళ్ళు బయట ఆరేస్తే చాలుపిల్లలు మూగిన ఐస్ క్రీం బండిబాధ్యత రెక్కల్ని విప్పుతుంది .కన్నీటి దుఃఖాల్నిలోలోపల ఆరేసుకుంటుంది .ఇంటి  లోపల ఉతికిన వస్త్రాల్ని చూస్తే చాలు బయట ఎండలోవయసు భారాన్ని లెక్కచేయనిఇస్తిరి పెట్టి ముసలివాడుబొగ్గుల నిప్పుల్లోంచి జీవితాన్ని చూపిస్తాడు .ఎండ పేలిపోతున్నబండి కదలదు .శ్వాస ఆగిపోతున్నబతుకు పోరాటం ఆగదు .చూపులు తిప్పుకునినీటి టబ్బు వైపు చూస్తే చాలు గడపలో నీటి కోసం కాకులుఊగుతుంటాయి.నీట మునుగుతుంటాయి . ఒక ఎండా కాలం నీటి స్పర్శ కోసంగొంతులు మధన పడుతుంటాయి .నా చుట్టూ ఎండను తీసిగొడుగులా  కాసిఒక్కో గొంతులో నీటినిపోసిస్వచ్ఛంగా  స్వేచ్ఛగాపక్షిలా బతకాలనుంటుంది .ఒక ఎండాకాలపు దాహంమనిషిని కాల్చకుంటే ఎంతబావుణ్ణు.చినుకునై కురిస్తే ఇంకెంత బావుణ్ణు . ===========================

కళ్ళలో ఒక నది ఒక చెట్టు ప్రవహించే కాలం ముడిపడుతుంటాయి  లోపలి మనిషి ఒక్క సారి బహిర్గత మౌతుంటాడు అంతర్ధానమౌతున్న  విలువల ముందు జీవితాలు అనేక రూపాల్లో రాలుతున్నా కడగబడుతున్న క్షణాల్లో ఇంకో పార్శ్వంగా దివ్య రేఖలు అద్దుతుంటాయి  చెదిరిపోని  ఊహలు గూళ్ళను నిర్మిస్తాయి  అల్లుకున్న తపనలు చిగురులు తొడుక్కుంటాయి  ఒక దాహం నది తీర్చినట్లు ఒక ఎండని చెట్టు ఆపినట్లు కాలం దొంతరల్లో ఒక ప్రయత్నం ఎన్నో కాంతుల్ని విసురుతుంది  శ్రమ ఉదయించడం లో విజయాలు తడుతుంటాయి అక్షరాల కాంతి లో ఇలా రేపటి స్వప్నాలని నిర్మించుకుంటూ .. అడవి పూల సౌందర్యాన్ని పారే నదీ ప్రవాహాల్ని

నమ్మకం చిట్లిన చోటకన్నీటి బోట్లను కుట్టుకుంటూఆశల పడవను నడుపుతున్నాను గాయపడిన అనుభవాలలోంచికొత్త పాఠాలు నేర్చుకుంటున్నాను కొంత ప్రయాణంలోనిజాలు తేలియాడినపుడువ్యూహాలు పదును తేరాలి కాలాన్ని ఎదురీదడమంటేమార్పులను అవగతం చేసుకోవటమే దారులు ఇరుకవుతున్నప్పుడుఆలోచనలు పదునెక్కాలి ఒక్కోదానికి ఒక్కో హద్దు గీసిఅనంత విశ్వాన్ని గుండెల్లోంచి తీసిఅనేకానేకాలుగా దర్శించాలి చీమ బలం చూసికన్నులెగరేసిఆకాశాన్ని ఎత్తగలంఆకాశం పైకి ఎక్కగలం లక్ష్యం కుదుపుతున్నపుడురహ దారులు ఇట్టే చిగురిస్తాయి ఊహకు రూపం ఇవ్వడమంటేకొన్ని కన్నీటి మెట్లు ఎక్కటమే . ఇప్పుడు అంతే బాధలోంచి లేచితీరాలకి చేరిఇక సమీరాలు అందివ్వాల్సిన సందర్భంలోంచిచినుకుల్లా కురిసిన ఒక నేను .

వాలే చినుకు లోఆశగా తడిశాను .బురద సాలుల్లో నారుగా మురిసాను .ఎండిన కలలని తడుపుతూవడివడిగా దున్నుకుంటున్నాను .ఎండలు శపిస్తాయోవానలు ముంచేస్తాయోకళ్ళనిండా  మేఘాలునిండి ఉన్నాయి .గుండెనిండా ధైర్యంపిండుకున్నాను .కాసింత ఉరుములు  భయపెడతాయికాసిన్ని పిడుగులు కూల్చేస్తాయికాళ్ళు మట్టి పెళ్ళల్లోఉదయించందేమనసు కుదుటపడదు .రెప్పల వాకిట్లోతెప్పలుగా కదిలే దృశ్యాల వెంటఆకు పచ్చని కలలుఊరటనిస్తాయి.ఊపిరి పోసినాఊపిరి తీసినామట్టిని నమ్ముకునేరైతు  జీవితం ముగుస్తుంది .