కవిత్వం

ఈ నిషాద విషాద కాలంలో ఒంటరిగా మిగిలి వున్నామన్న ఊహ గుండెల్లో మెలిపెడుతుంది మాటాడుకోవడానికి నీ పక్కన ఒకమనిషి లేరన్నది భయపెడుతుంది కలిసి నడిచినపాదాలన్ని దూరంగా జరిగిదారిలో నేనొక్కడినే మిగిలి వున్న ఊహ నిలువనీయదు కలిసి సాధించిన విజయాలు మరల మరలగుర్తుకు వచ్చి భుజం తడుతూనే వుంటాయి కానీ ఇన్ని మరణాలు కళ్ళలో కదలాడి నెత్తురు చిమ్ముతున్నాయి ప్రతీ దేహంతో వీడ్కోలు చెప్పే జన సందోహం నినదించిన నినాదాలు మరల ఆశను కల్పిస్తున్నాయి శిశిరం వెళ్లిన మరుక్షణం చిగురించే వసంత కాలమొకటి హామీగా వస్తుంది అయిన ఈకాలాన్ని జయించే విస్పోటనమేదొ మరల జరిగిపిడికిళ్లు బిగిసే సమయం ఉదయించే ఆ

ఇప్పుడింక వాళ్ల నిర్దోషిత్వం ప్రశ్నార్థకమైంది విడుదలైన వాళ్లు ఇప్పుడింకతమ ఛిద్రమైన జీవితాలను కూడ దీసుకోవడం కాదు భార్యా పిల్లలతో వియోగ విషాదం పూడ్చుకోవడం కాదు ఒక తరం కన్నీళ్లు ఇంకిపోయినవికోవిడ్ ఒక మరణంలోకియవ్వనాలు వృద్ధాప్యాల్లోకి పసిపాపలు పెండ్లికెదిగిన కూతుర్లయియువతీ యువకులై తామైనా చదువో, కొలువో వెతుక్కునే వెసులుబాటు దొరికే విరామం లేదు. ఉన్నదల్లా బయటి వ్యవస్థ మొహానవేనోళ్ళ వేలాడుతున్న ప్రశ్నలు ఇంక జైల్లో దాక్కోవడానికీ లేదు వీధుల్లో తిరగడానికి లేదు నూట ఎనభై తొమ్మిది మృతదేహాలకంకాళాలు ప్రశ్నిస్తున్నాయి ప్రాణమొచ్చి మానినాయనుకున్న బాంబు బ్లాస్ట్ గాయాలను కెలికినట్టయి బుసకొడుతున్నాయిఇప్పుడు మళ్ళీ మిమ్ములనుమీడియా విచారణకు పెట్టినట్లయింది చచ్చినవాళ్లు అబద్దం కాదు కదా

వాడెవడో అంటున్నాడు‘ఆడపిల్లల్ని అదుపులో పెంచండ’నివాడి జ్ఞానేంద్రియాలకుమగతనపు మదము జోడించివాడిలా కూడా కూసేడుమహిళ సహకరిస్తేనే గదా..!అని కూడా అన్నాడు మహిళలే మర్మగర్భంగా ఉండాలట మీ అంగాంగాలువాళ్లను కామోన్మాదులను చేయొచ్చునటరాక్షస సూత్రీకరణల ఉద్బోధకులుఇలా సెలవిస్తున్నారు మరి...మృత దేహాలనూ వదలనిమగాళ్ళ మూక–ఎదలు కోసినామర్మంగాలను ఛిద్రంచేసినాఘోరం ఘోరమనిగగ్గోలుపెట్టొద్దటఅది–వాని పూర్వజన్మ సుకృతం...వాడల చేస్తాడటమీదీకర్మఫలంమీరలాచావండనిఆమే అంటున్నది‘అమ్మా...నాకొద్దీఆడతనంలంగా,వోణిపూలుగాజులూఅసలే లింగమూ వద్ద’నిముద్దుకు మురిపానికిమాటకూచూపుకూరసికతను రంగరించి చూసిపసిపాపలను సైతం–కసిగా చంపే విషనాగుల గుంపులువిరుచుకు పడుతుంటేఏమంటుంది మరి..?సీతాకోకచిలుకల్లారా ఆకు చాటున దాచుకోండిపూవ్వుల్లారా మీపరిమళాలను వెదజల్లకండిరంగురంగులపక్షుల్లారామీ అందచందాలు ఆరబోయకండినెలవంకానీవే మబ్బుల చాటుకోపారిపోపండు ముసలినిండు చూలాలుబిచ్చగత్తెపిచ్చి తల్లీమీ వొళ్ళుజాగ్రత్తా...గుంపులు గుంపులుగాతిరుగుతున్న పిశాచాలగణంఈ నేలపై యేదోకామక్రీడ కమ్ముకున్నట్టునిర్మానుష్య స్మశానంలానిత్యం ఇలా కాలుతున్నదిఉన్మాదపు రసిపండైవిస్తరిస్తున్నదిఇదీ –ఏ నాగరికతకు ఫలశృతిఏ

అక్కడ ఎవరున్నారని వెళ్తున్నారు ఆ చోటులో ఏముందని అడుగుతున్నారు చుట్టూ కళేబరాల నడుమ ప్రార్థనా మందిరంలో నిత్య జన సందోహం!భక్తి పారవశ్యంలో చుట్టూ చూసే ఆరా తీసే తీరికా లేదు సమయమూ లేదు !శ్మశానమా?! కాదు అత్యాచారాల్లో ఆరితేరిన మానవుల అలికిడి గాంచలేని యువతీ యువకులు అర్ధాంతరంగా చంపబడుతున్నారు దేహాలు పూడ్చబడ్డాయి ఎక్కడబడితే అక్కడ రక్షక భటనిలయాల్లో ఫిర్యాదులకు సైతం నోచుకోబడని దేహాలవి బంధుమిత్రులను నయానా భయానా ఆ చోటునుండి వెళ్ళగొట్టిన పెత్తందారీ వ్యవస్థ !కులమూ లేదు మతమూ లేదు అంతా పురుషాధిక్య పైత్యంలో స్థలంలో స్థానభ్రంశం క్షణాల్లో ఒకటో రోజో రెండో రోజో గుట్టుచప్పుడు కాకుండా బొందో

మీ అమరత్వాన్ని కొలవఎన్ని పదాలు చూసినాఎంత సాహిత్యం వెతికినాఏవి సరిపోవటం లేదు.యాభై ఏళ్లుగా త్యాగాలను ముద్దాడుతూతడియారని ఆశయాలతోఊత కర్రలతో నడుస్తూదేశ విప్లవానికి ఊతమైపండుటాకులై కూడాపాలకుల వెన్నులోచలి జ్వరం పుట్టిస్తూవిప్లవాన్ని నిలబెడుతూమిమ్ము కాల్చినాబూడిద చేసినారాజ్యానికి చెమటలు పట్టిస్తున్నమీ త్యాగాలను కొలవఏ భాషలో చూడాలిఏ గ్రంథంలో వెతకాలిమీ భుజాలపై ఎగిసినఎర్ర జెండా సగర్వంతో మురిసిపోతూమరింత ఎర్రగాకాంతులీనుతుంది.ఆ జెండా రెపరెపలేమీ త్యాగాలకు కొలమానం.

అడవి ఇప్పుడు గాయపడింది వెదురు వనాలు నరికి వేయబడ్డాయి మహా వృక్షాలు కూకటి వేళ్ళతో పెళ్ళగించబడ్డాయిపులులు జింకలు అభయారణ్యాలకుతరలింపబడ్డాయినెమళ్ళు గోరపిట్టలు వలలలో చిక్కుబడ్డాయికాకులు దూరని కారడవి దారులన్నీ బుల్డోజర్లు చేరాయి భూమి గర్భంలోకి గునపాలు దిగి పుడమి పొత్తిళ్ళుచీల్చబడుతున్నాయివీరులంతా నేలపై ఒరుగుతూనెత్తుటి బాట వేస్తున్నారుచివరిగా వారి ఆశయాన్ని అందుకొనితూరుపున నెలబాలుడుఉదయిస్తున్నాడు!!

సాయం సంధ్య వేళ ఒంటరిగా ఇంటి పైకప్పు మీద కూర్చుని వినీలాకాశం చేసి ఆశగా చూస్తాను చల్లని పిల్లగాలి నా ముఖాన్ని ముద్దాడుతుంది ఒక్కోసారి మృదువుగా, ఒక్కోసారి కవిత్వంగా ..ఒక్కసారిగా ఈ ప్రపంచమంతా నాదేనని ఈ నా ఆకాశం నా చేతుల్ని మృదువుగా, దృఢంగా పట్టుకుని నీలి మేఘాల మీద నడిపిస్తున్నట్టనిపిస్తుంది కానీ ..ఒక్క ఐదు నిమిషాలు కలల రెక్కల మీద ఎగురుతానో లేదో నే పాడిన ఫైరుజ్ పాట "కెనడాలో ఒక చిన్న ఇల్లు" లోని వినూత్న ,సుందర జీవితం ఆస్వాదించే లోపల ఓ భయానక విస్పోటనం...పాట బద్దలైరక్తమోడుతదివినీలాకాశం బూడిద రంగుతో మసకబారుతది ఎటువంటి హెచ్చరిక లేకుండానే

అవును...వాళ్ళిప్పుడు రాజ్యం చేతిలోదెబ్బమీద దెబ్బ తింటున్నారు.. వాళ్ళ సహచరులెందరో అమరులవుతున్నారు...నిజమే..సామ్రాజ్యవాదుల, దళారీ కార్పొరేట్ల ఆజ్ఞల్ని శిరసావహించిన కాషాయ అష్టదిగ్బంధనంలో వాళ్ళ 'పొత్తిళ్ళలోని ప్రజాసైన్యం'చుట్టుముట్టివేయబడుతున్నది.నిజమే..జనతన సర్కార్....వాళ్ళ నాలుగు దశాబ్దాల శ్రమ ఫలితం.. అదొక ఒక ప్రత్యామ్నాయ ప్రజా స్వయం పరిపాలనా యంత్రాంగం...అదొక భవిష్యత్ సోవియెట్ నమూనా.. దాన్నిప్పుడుహస్తినాపుర రాక్షస కబంధహస్తాలు చిదిమివేస్తున్నాయి...నిజమే.. అయినప్పటికీ ...వాళ్ళ ఈ ఓటమి తాత్కాలికం...గెరిల్లా స్థావరప్రాంతాలు గెరిల్లా ప్రాంతాలుగా, గెరిల్లా ప్రాంతాలు గెరిల్లా స్థావరప్రాంతాలుగాచేతులు మారడం ప్రపంచ విప్లవ చరిత్రలో అపూర్వం కాదు. అంచేత...ప్రపంచవ్యాప్త విప్లవ పరిస్థితి అంతకంతకూ తీవ్రమవుతున్న నేపధ్యంలోవాళ్ళు త్వరలోనే దెబ్బకాచుకొని లేచినిలబడతారు. జబ్బచరిచి లేచినిలబడతారు.తప్పదు...వాళ్ళు తాము తలపడుతున్న భారత రాజ్యంఅత్యంత శక్తివంతమైన

పచ్చ పచ్చనిఅడవుల్లో పారేటి జలపాతాల్లో ఎనక ముందు శత్రువులుంటరు చేతులు పట్టుకో నా బిడ్డా ఆకలి నేర్పిన దారులలో సాయుధ పోరు బాటలలో నవ్వుతూ ముందుకు నడిచే దారిలోచేతిని వదలను నా కొడుకావీరుల గన్న తల్లులతో పోరుల కలిసే అక్కలతో మోదుగు తీగల అల్లుకుపోయిదండిగ నడువు నా బిడ్డా గాయం తగిలిన చెల్లెలితో గేయం పాడినా తమ్ముడితో త్యాగం నేర్పిన అన్నల బాటలఅడుగులు ముందుకే నా కొడుకాకమ్మిన కారుమబ్బుల్లో కురిసే చినుకుల జల్లులలో ఎముకలుకొరికే గాలుల్లో ఎదురుగానడువు నా బిడ్డా బాంబులవర్షపు దారులలో భారు ఫిరంగుల మోతలలోఅదురు బెదురు అటకనబెట్టి ముందుకె నడవు నా కొడుకామనసుకు భారంఅవుతున్నదేహం అలిసిపోతున్న

వాళ్లు తమ ఊపిరి వున్నంతవరకు పోరాడుతూ మరణిస్తూనే వున్నారు నువ్వింకా ఎంతమందిని చంపినా చివరాఖరికి నువ్వు విసిగి పోవాలి కానీ వారు పుడుతూనే వుంటారు నువ్వు వాళ్ళతో మాటాడే ధైర్యం లేని పిరికి పందవు కనుక వాళ్ళు ప్రజల కోసం యుద్ధ రచన చేసే మేధావులు నువ్వు ప్రజలను దోపిడీ చేసే చదువు రాని మొద్దువు అందుకే నువ్వు ప్రతిసారి మాటల సందర్భాన్ని తప్పించుకుంటున్నావు ప్రజల ముందునీ ముసుగు తొలగిపోతుందని నీ బండారం బయట పడుతుందని నీకు భయం అందుకే వాళ్ళని చంపుతున్నావు కానీ ఇది వెయ్యేళ్లకు పైగా సాగుతున్న యుద్ధం చరిత్రను మార్చి రాసే నీకు చరిత్రను