కవిత్వం

పచ్చని ఆకుల రాలడం కాదుపచ్చని చెట్ల మొదళ్లు కూల్చివేతలు కాదుఆకులనీడన వున్న యెన్ని జీవితాలుఎండుతాయో లెక్కెట్టుజీవితమంటే ఆకురాలిన సెట్టుదైనావయసు పెరిగిన మనిషిదైనావొకటేకదా! కూల్సడమంతా సులువు కాదుఆకులో పత్రహరితాన్ని నింపడంజీవితమూ అంతే....!నాలుగాకుల్ని తెంపడమంటేనాలుగు జీవితాలెండడమనిబోధపడదీ ఆధునిక మానువుడికీ.యిప్పుడంతా ప్లాస్టిక్ ఆకుల్నే ప్రేమించేదీసజీవ పసరుదనం ఎక్కడుంటుందీ ..?ఇప్పుడు ఆకులు పూయాల్సిన ప్రతిచోటా ఆకుల యంత్రంపుట్టుకొచ్చిందియిక మనుషుల్లో మాత్రం పసరు పుడుతుందా.!పుట్టదు పుట్టదుగాక పుట్టదుఒకేళ పుట్టినా యంత్రంలో దాని ఛాయవొస్తుందే తప్పాగిల్లితే కన్నీరు కార్చే ఆకులనెవరూ సృష్టించలేరు..!రాలిన ఆకుల కొమ్మ నుంచి మరొ పత్రం పుట్టినట్లురాల్చేసిన జీవితాల్లోని మళ్ళా ఒకజీవితానెందుకుపుష్పింపనివ్వరూఈ ఆధునిక యంత్రాలు..!ఆకురాలిన దృశ్యంఒకటిదర్శనమిస్తుందిపుష్పించే జీవితాలు కొన్నైతేదాన్ని వికసింపనీ తోడేళ్ళు యింకొన్నిరాలుతున్న ఆకులకు

జవాబు లేని చోటప్రశ్నే నేరమవుతుంది.తాము పుట్టి, అనాదిగా ఆశ్రయ ముంటున్న అడవుల్ని ధ్వంసం చేస్తున్నారు దేనికనీ?హద్దులు ఎరుగని తమ స్వేచ్ఛను అంతం చేస్తున్నారు ఏమిటని ?తామూ, తమ పూర్వీకులుశ్వాసించి, శోషించి,శోకించి, జీర్ణమైపోయిన మట్టినీ తమకు కాకుండా దోస్తున్నారు ఎందుకనీ ?తామూ పవిత్రంగా భావించే విశ్వాసాలు శిధిలమై పోతున్నాయి.దేనికని?వేన ఏళ్లుగా నాగరిక సమాజం చొరబడి, తమను మరింతగా లోపలికి తరుముతూ వుంటే...కలలే కాదు..కాళ్ళ కింద నేల కూడా కుదురుగా వుండడం లేదు.తమను ఏరి వేసి, ఆశలను చేరిపేస్తున్న చోట...ప్రశ్నిస్తున్న తమ బిడ్డలను మాయంచేసి, మింగివేసి, కడుపు కోతలను కానుకగా ఇస్తున్న చోట...ఎన్ని తంత్రాలు.. ఎన్ని మంత్రాలు ! వారిది కాని

దేశం ఒంటరైపోతుందిఎత్తైన హర్మ్యాలు తేజం కోల్పోతాయిగమ్యం చేర్చే రహదారులన్నీఅగమ్య గోచరాలవుతాయియుద్ధం వస్తే మాట్లాడల్సిందిరెండు పెదవులు కానీఇరువైపుల తుపాకులు మాట్లాడతుంటాయికొందరు బతకడం కోసం నిత్యంయుద్ధం చేస్తేఇంకొందరు బతికేదే యుద్ధం కోసంయుద్ధం తరువాతదేశం ఒంటరవుతోందిజనులొంటరౌతారుచేతులకు చేయి కాళ్లకు కాళ్లుఒంటరిగాయుద్ధం తరువాత నడుస్తాయియుద్ధంలో దగ్ధమైన అడవంతాపక్షులగానం కోసం ఏడుస్తుందిఅన్ని అసంపూర్ణంగా నడుస్తాయికానీయుద్ధానికి బలైన దేశం మాత్రంసంపూర్ణంగా ఏడుస్తుందిమొలకెత్తిన విత్తనం రెండు హరితదళాలు జోడించిసూర్యుడికి నమస్కరిస్తేపత్రాలనిండా రుథిర వర్ణం పూసుకున్నదిఇది అప్పుడే పుట్టిన బిడ్డక్కుడా మినహాయింపు కాదేమో. ..!యుద్ధాలోస్తేఆయుధ కర్మాగారాలపనేంటంటేదేశాన్ని శవకర్మాగారంగా మార్చేపత్రంపై సంతకం చేస్తున్నాయిచివరిగాయుద్ధం ముగిసాకసరిహద్దుల గోర్జల్లో పారేటినీళ్ళల్లో నెత్తురు కొలనులు పుట్టుకొస్తున్నాయి నేలంతా యింకానెత్తురు ఊటలు తాగాల్సిందేనా.... ?ఇప్పుడు ఎవ్వరు ఒక

కబళించే కార్పొరేట్ సమయంలో దట్టమైన టేకు వనంలో తుపాకీల మోత వినిపిస్తుందిఆకుపచ్చని అడవిలో ఎరుపు చిమ్మిందిఎన్ని గడ్డిపోచలు ఆక్రోశం తో రగులుతున్నాయి మోదుగుపూలు కొద్ది నీళ్ళల్లో మరుగుతున్నాయిఇంకినాకా రసాన్ని కలంలో పోసి కసిని పాళీ వెళ్ళగక్కుతుంటే చావులను నిరసిస్తూ వ్రాస్తున్నాకాగితం ఎర్రబారిన అక్షరాలతో మెరుపులు సృష్ఠిస్తుంది కుంగిన పొద్దు మళ్ళీ ఉదయించే లోపుసరికొత్త పొద్దు వైపు నా అక్షరాలు పయనిస్తాయి!

1 నది స్వప్నం కొద్ది రోజుల్నించిఏరు కలలోకి వస్తోందికళ్ళలో తడిని ఒదలిపోతూ ఉందితీరైన వరుస లాగాస్వప్నాల మీద స్వప్నాలువాటి మీద నదీ పాదముద్రలుఏరు మన్నులో కలిసిపోయిన అనేకానేకజ్ఞాపకాలునేను నవ్వుతున్నప్పుడునా లోంచిజలపాతంలా జారుతుంది నదిమౌనంగా ఉన్నప్పుడుమైదానం పై పారుతున్నట్టునిలకడ పడుతుందినది నన్ను గుర్తు పెట్టుకుందినేను నదిని దేహం చేసుకొన్నానుఅందుకే నేను తన ఉనికినినది నా జీవితంనదిదిఓ సమకాలీన వాస్తవ ప్రవాహంఎండిపోని జ్ఞాపకాల స్రవంతిపుట్టుకతో యవ్వనం నది మాత్రమేపొందుతుందిమరణించినట్టనిపించేపునర్జన్మ దానిదినదిని చంపేస్తామనిఆయుధాలతోబయలుదేరుతారు కొందరుఅలాంటివారు ఎందరుకొట్టుకు పోయారో ప్రవాహంలో...నది నా కలలోకి వస్తూనే ఉందిఒక్కోసారి ఉగ్ర రూపంతో..ఒక్కోసారి ప్రశాంత వదనంతో..****2 పిల్లకాలువ! ఎండలో మాగిన ఎడారి నాలుకగుప్పిట పట్టుకు దొరకనిహృదయ స్పందన ఇసుకజలధారకు

1 ప్రేమతో.. రేష్మాకు!రేష్మా.. నీ పెరట్లోని మొక్కలునీలాగే అందంగా ఉన్నాయితెలుసా..!ఆ రోజుఉదయంనేను పెరట్లోకివెళ్తేఅవేవో నా కోసమేపెంచినట్టుగాఅనిపించిందిఅలా మొక్కలన్నీ ఒక్కసారి నా వైపుచూస్తేసిగ్గుతో తల దించుకున్నాను తెలుసా..!మందారం చెట్టు నీడలోమల్లెపూల పరిమళంతోస్నానం చేయడం అంటే మామూలు విషయం కాదు కదానా జీవితంలోఊహించనిఅదొక అందమైన స్వప్నంతెలుసా..!మల్లెలన్నా .. మందారం అన్నా నాకు ప్రాణంరేష్మా..వాటిలో నా ప్రాణంఉందే.. కాసిన్నీనీళ్లుపోయడంమరిచిపోకురేష్మా!(రేష్మాతో నేను)2.నా మదిని దోచిన చెలినీల్సో..ఆ రాత్రి నీతో గడిపినమధుర క్షణాలను ఎలా మరిచిపోగలను?ఆ మిణిగురుల వెలుతురులోనీతో ఏకాంతాన్ని ఎలా మరిచిపోగలను!ఇది గమ్మత్తయిన ప్రపంచం దాంట్లో నువ్వూ నేనూఓ మట్టి ముద్దలంనిజాయితీకి, నీతికి స్థలం లేదిక్కడా?నిఖార్సైన నీ ప్రేమ ముందు కాలం చిన్నబోయిందినీ ప్రేమకు

అక్కడ యుద్ధాలు రక్తపు ఎరులైపారుతున్నాయి కూలిన నిర్మాణాలమధ్య నలిగిన పసిహృదయాలసంగతి నేను రాయలేను..బాంబుల శబ్దంలో కలిసిపోయినఆర్తనాదాల గురించి ఏం చెప్పమంటావ్?అల్లారు ముద్దుగా ఆటలాడే బిడ్డలుశవాలుగా స్మశానానికి సాగనంపుతుంటే నేనేం మాట్లాడగలనుఅక్కడ శ్వాసలు ఆగిపోయాయిప్రాణాలు వాయువులో కలిసిపోయాయిఇప్పుడు బిడ్డలు అమ్మేదని అడిగితేసమాధానం ఎవరు చెప్పాలి నాన్నెక్కడ అని అడిగితే సమాధానంఏమని చెప్పాలిఅక్కడ గాయాలు లేకుండాబయటపడిన వారెవరులేరు హృదయానికో, శరీరానికో తుపాకీ తూట్లు దిగుతూనే ఉన్నాయి.

రాతన్నాక అప్పుడప్పుడులోకాన్ని నగ్నపరచి రాయాలనగ్నంగా విన్న దాన్ని వాస్తవీకరించాల్ననలిగిన దేహాల్నిమాటల్ని గాకసరికొత్త వాక్యం పుట్టించాల్నకోపమొస్తే కొవ్వొత్తిలా కరిగిఅగ్నిలా వెలుగొందాల్న నిప్పులు చిమ్మాల్న చపాతిముద్దలా పిసకబడ్డ కోమల జీవితాలను వర్ణించాల్న నీవొకకొత్త వాక్యాన్ని నిర్మించావంటేనువ్వొక నూతన రూపం ధరించాల్సిందే మట్టి పిసికినప్పుడల్లా నూతన రూపంధరించలేదా..?మనిషి మనిషి కానప్పుడు మట్టే కదా.!నీచేతిలో ఎదిగినాక్షరాలుకూసింతమందికైనా గొడుగుపట్టాలసెగలుగక్కే డ్రైనోసర్ల నుంచి పీడుతుల్ని రాసిన పదాల ధైర్యంతో వారిచుట్టూరాఒక్కొక్క ముళ్ళకంచయి వలయాన్ని చుట్టాల్నఅధికార మొత్తు మేఘాల్నిపదాల ఉరుముల్తో కిందాకి దించాల్నా.ఒక్కొక్క పాదంలో నువ్వొక కొత్తప్రాణిలాజన్మించాలా.పదాల్లో జీవించాలాపదాల్ని జీవింపచేయాలతొలకరి జల్లుల తాకిడికి విత్తు వికసించినట్లుపాఠకునిలోభిన్నత్వాన్ని విసర్జించి ఏకత్వాన్ని బోధించాల్నా.కవిత్వమంటే అంతరాల్లో మధించి మధనపర్వతం నుండొప్పోంగే లావానే కదాకవి

య్యస్ ... మీరు నన్నునక్సలైటు కొడుకనిఅన్నప్పుడల్లా ....నా కాలర్ ఎర్రజండాలా ఎగురుతుంది.! *** అర్బన్ నక్సలైటు అనివేలెత్తి చూపినప్పుడల్లాఆత్మవిశ్వాసంతోతిరగబడుతున్న దండకారణ్యపిడికిళ్ల రూపమవుతా ! ***నన్ను నాస్తికుడనిమీరు నవ్వినప్పుడుమీ నవ్వే చెప్పింది ...నాస్తికత్వం మనిషికినవ్యానంద జీవన మార్గమని !