సాహిత్యం

కాలపు చరకలో కొంత గతాన్నివొదులుకున్నానుబంగారుభవిష్యత్తీగను వొడికిఇస్తుందని వేచి చూస్తున్నాను****చెరువును అంగీలాతొడిగిన నేలచేపల్నినగిషీలు చేసుకుంది***వెన్నెల అద్దంలోతన మోము చూసుకొనిచెరువుమురుసిపోతోంది***ఎండ మగ్గం తోమబ్బుల బట్టను అల్లుకొనికప్పుకుందినింగి***ఈ మౌన రాత్రిలోకొంత శబ్దాన్ని కోరుకున్నానువెన్నెల కొలనునుముద్దాడింది***చేపలకు కొలను చెబుతున్నకథలనుతారకలు కూడాఊ కొడుతూ వింటున్నాయి***కొలనును కాగితం చేసుకొనికవిత్వం రాస్తున్నాడుచందమామచేప పిల్లలు అక్షరాలు***సూఫీ పాడిన పాటనువినిఅలల చప్పట్లతోఆదరించింది చెరువు***16.11.22

ఒక చాటింపు పొద్దు కుంగే వేళఓ సమూహ కలయికవంటా వార్పు రేపుడప్పు పై దరువు తో మరునాడు పొద్దు పొడిచే వేళబండెడ్లు సిద్దంగిన్నెలు తపేలాలతో తరలుఅంతా ఒకే చోటు వనం అంటే చెట్లుఇళ్లకు గొళ్ళెం పెట్టిచెట్ల కిందకిసమూహాలుగాసమూహ సంఖ్య బట్టి చెట్టు ఎంపికనీడ కోసం ఉసిరి లేదు మర్రి లేదువేప లేదు రావి లేదుచల్లని గాలి కాసింత నీడ ఆ వేళమంత్రం లేదుతంత్రం లేదుసామూహిక వికాసంలో భాగంమానసిక సంఘర్షణకు ఉపశమనంఅందరిలో ఒకరమై ఒకరికి ఒకరమైమాటలు చేతలు కలివిడిగా చెట్టు కొమ్మలకు వేలాడే వేటలుజంతు అనాటమీ లో ఆరి తేరిన చేతులుపొందిక గా పోగులుపొయ్యి మీద నూనె తాళింపు చిటపటఅల్లం

అవును!!!నేను..ఎన్నిసార్లు పిలిచినావిసుగురాని పదం అమ్మ! ఎందుకంటే..మా అమ్మ అందరి అమ్మలాటీవీ ముందు కూర్చునివంట ప్రోగ్రామోకామెడీ ప్రోగ్రామో చూసే అమ్మ కాదు..మా అమ్మ! నైస్ గా ఇంగ్లీషులో మాట్లాడే అమ్మ కాదు..మా అమ్మ !రోజుకో టిఫిన్ చేసి పెట్టే అమ్మ కాదు.. మా అమ్మ!మరిమా అమ్మ ఎలాంటి అమ్మ ? ఈ భూమి మీదఅరొక్క పంటకి పురుడు పోసే అమ్మ.. మా అమ్మ!ఎర్రని సూర్యున్ని తన వీపు మీద మోస్తూపంటకి కలుపు తీసే అమ్మ… మా అమ్మ ! ఆకాశమంత దుఃఖంఅవనికి ఉన్నంత ఓర్పుమా అమ్మ సొంతం తన చెమట చుక్కల్నితన కన్నీటి గుక్కల్నితాగిన ఈ భూమిమా అమ్మకి ఎప్పుడు

వాళ్ళు ముగ్గురే అనుకునివాళ్ళని లేకుండా చేస్తేఇంకేమీ మిగలదనివిషం పెట్టిచిత్రహింసలకు గురిచేసికొయ్యూరు అడవుల్లోహతమార్చిసంబరాలు చేసుకున్నావు కానీ ఆ చిత్రహింసలకొలిమిలోంచిఫీనిక్స్ పక్షిలావేలాదిమంది సాయుధప్రజా విముక్తి సైన్యంపుట్టుకొచ్చింది నువ్వో కాగితప్పులవనిరుజువయిందిస్పార్టకస్ నుండిదండకారణ్య ఆదివాసీ వరకునెత్తుటి పుటలలోంచిమరల మరలవిముక్తి నినాదంవినబడుతూనే వుంది అమరత్వం పొత్తికడపులోంచిఉద్యమ నెల వంకలుఉదయిస్తూనే వుంటారు శ్యాం మహేష్ మురళీఅమర్ రహే అమర్ రహే

అనంత విశ్వాన్ని నిబ్బరంగా చూస్తానుఅంతా అర్థం అయినట్టే కట్టిపడేస్తుందిజీవితం కూడా. ఆకర్షణ తో కట్టుబడ్డట్టుముడిపడటాలు చెదిరిపోవటాలు చూస్తాం. కాలం పైన చిరు నవ్వు తాకికాసేపు చేసే కాలక్షేపం చూస్తాం. మరుక్షణంగాలికి కాలం ఊగిపెట్టే కన్నీటిని చూస్తాం. మురిసిపోయే లోపేతుపాను ముసిరినట్లుఅంతలోనేస్వచ్ఛం గా దృశ్యాలుగా చెక్కబడుతున్నట్లుఅనుభవాలు కుదుపుతుంటాయి . తీరం వైపు కళ్ళను పరచిఅలల కెరటాలను చూస్తాను.సంతోషాలు దుఃఖాలు పోటీపడిఊగిపోతుంటాయి. అయినానిశ్చలంగా సముద్రం వైపు చూస్తూప్రశాంతతను పల్లవిస్తాను.

అమ్మఒక్కతేఅవునుతానుఎప్పుడుఒంటరేకానీఈ భువి పైఉన్నబంధాలకుఅమ్మఒక్కతేమూలం అమ్మఒక్కతేకానీఈ జగతిలోప్రతి మనిషిబలగానికితానే కారణం.

ఎవరు రాసారీ పద్యాన్ని,ఉద్యమంలాంటి ఉదయాన్ని?!వెలుతురు లాంటి నినాదాన్ని?!చీకటికి తెర దించి కాంతికి పట్టం కట్టినపదాల కెరటాల కవన సముద్రాన్ని!? ఎవరు రాసారీ పద్యాన్నిదువాల ఒడిలోంచి నిదుర లేచినజాబిల్లి తోబుట్టువుని!?తిమిరం కుబుసాన్ని విడిచితళతళాడుతూ తెల్లారిన కాలాన్ని!? ఎవరు రాస్తారు వెన్నెల సిరా నిండినగాలి కలంతోకొండలపై నుంచి జారే నిశ్శబ్దపు జలపాతాలని?! అరణ్యంలో తాండాలోతంగెడు పూల పురుడు వాసననిపీల్చుకుని మత్తగిల్లే మధువుకు ప్రియమైన భ్రమరాలనీ!? ఎవరు రాస్తారు పద్యాలనీప్రాణ త్యాగానికి సిధ్ధపడితుపాకీ భుజాన వేలాడదీసుకొనిఅరణ్యం మీంచి లోకం మీదికివిప్లవం ప్రసరిస్తున్న భానుడి చూపుని!?

ఆ ఒక్క క్షణం కోసంయుగాలుగ ఎదురుజూసిందిఆ ఒక్క ఊహఆమెను పసిదాన్ని జేసింది అల్మయిరాలోపుస్తకాలు సర్దింది" మరణాన్ని తిరస్కరిస్తున్నా "వాక్యాన్నిపక్షిని జేసిభుజంమీద మోసుకుతిరిగింది.. గుండెనిండావసంతాలపొదుముకొనిగిన్నెనిండాబువ్వవొండుకొనివొణికే చేతుల్తో ప్రియమార తిన్పించాలనిమొగులుకోసం రైతుజూసినట్టుబిడ్డడి కోసం తల్లి జూసనట్టుగేటుకు కళ్ళ నతికించిఎంత ఎదురుచూసిందో అతడురాలేదుభయపడ్డట్టే జరిగిందిఊపిరి బిగబట్టే లోపుఊపిరాగినంత పనయ్యింది. ఆమెకూ అతడికీ మధ్యరాజ్యం..పూలరెక్కలమీదబుల్ డోజర్ నడిచింది మధ్య యుగాలకేసిముఖంతిప్పిన కోర్టుప్రజలకోసం కొట్టుకునే గుండెప్రమాదమన్నది****" అమ్మా..ఇక నాయినరాడా? "మెలిపెట్టే బిడ్డప్రశ్నల్నీఅంతరంగ సముద్రాల్నీ అదిమిపట్టితెగుతున్నఆశల దారాల్ని పేనుతూమళ్ళీచౌరస్తాలో నిలబడ్దదామె.. యుద్ధ మాగదు..

ఈ పూలు ఇలా చేతుల్లో ఉంటే చాలు..దేహామంతా పరిమళాల చెట్టు అయిపోక మరింకేమి అవుతుంది?ఈ పూల కెన్ని పేర్లూ -ఊర్లూఅందాలూ – బంధాలూరంగులూ – పరిమళాలు.ఈ పూలకెన్ని షాయారీలూ - గజళ్ళు.కథలూ -కవితలు .ముచ్చట్లు – మౌనాలూఈ పూలకెన్ని ఊర్లూ – దేశాలు- భూములుఇళ్ళూ – ఖబరిస్తాన్లు .ఈ పూలకెన్ని తోటలూ - ఎన్ని ఎడారులు అవన్నీ సరే .. ఇది చూడండిఈ పూలకెంత సమానత్వం., ఎంత లౌకికత్వం !కులమూ లేదు.. మతమూ లేదుకదిలే మనుషుల దేహాల మీద.. కదలని శవాల మీదఅందరి శ్మశానాల్లో సమాధుల మీదమందిరాల్లో .. మసీదుల్లో.. చర్చీల్లోఐక్యంగా ఒక్క మాలై ఊగుతాయి కదా !ఒక్కలాగే

ప్రజల ప్రయోజనాలే ప్రాణంగాబతికిన వాళ్లు, వాళ్లిద్దరుఒకరు హిమాలయాలంత ఎత్తుకెదిగినల్లమల కాఠిన్యాన్ని పుణికి పుచ్చుకొనిశత్రువుకు నిద్ర పట్టనీయనివిప్లవ శ్రేణులకు సేనానిమరొకరు ప్రేమ మాత్రమేచైతన్యాన్ని ఉద్దీపింప చేస్తుందనిబలంగా నమ్మి ఆచరించినవాడువిప్లవ శ్రేణుల గుండెల్లో నెలవైశత్రు సేనలపైకి ఉరికించినవాడుఈ యిద్దరు వ్యూహకర్తలను, ప్రజల ప్రేమికులనుకోల్పోవడం నా, మీ వ్యక్తిగత బాధే కాదునూతన సమాజాన్ని ప్రసవించేపుడమి తల్లి పురిటి నెప్పుల బాధ కూడాఇప్పుడు గుండెల నిండా కర్తవ్యంజయించాలనే తపన, జ్ఞానం కోసం మధనంచలన నియమాలను ఒడిసి పట్టుకోవాలనే ఆరాటంఅమరుల శక్తిని నిబిడీకృతం చేసుకున్న ప్రతి అడుగూమరింత దృఢంగా ప్రజల పక్షంఅందుకేఓటమి తాత్కాలికంగెలుపు ఖాయం! (కామ్రేడ్స్‌ సూర్యం, రవిల అమరత్వం నేపథ్యంలో దుఃఖమే అనంతమై ఆలోచనలు