కవిత్వం

వలస కావిడి

నెత్తిన నీళ్ళకుండ భుజాన సూర్యుడు ఆకలిముల్లు గోడలపై ఎగాదిగా ఎగబాకిన పాదాలు లాగేసిన కంచంలో ఆరబోసే తెల్లారికై చుక్కల పరదాతో రాత్రంతా కొట్లాడిన పాదాలు ఇంటి కుదుర్లు జల్లిస్తూ కార్పొరేట్ కాలేజీ వంటపోయ్యిలో కట్టెలవుతున్నాయి పుట్టినూరు నోరు తేలేసినందుకు... దేహాన్ని కప్పే సిమెంట్ రేకుల పగుళ్లలో విరిగిన బతుకులు చినిగిన గౌను లాగూ లేని చొక్కా ఆడుకోడానికి నలుగురు దోస్తులూ లేని గిరాటేసిన బాల్యం ఇక్కడ వంటపాత్రల కింద మసి పలక అందరికీ నిలువెత్తు ఊపిరైన వూరు ఆరో మెతుకును అడగకుండానే ఇచ్చిన నేల సంపెంగ మీసాల పుక్కిలింత వలస కావిట్లో నిట్టనిలువునా కాలిపోతోంది.
కవిత్వం

చేరని తీరం

అతనలా ఆ గుంపులో నిండు పున్నమిలా తన చుట్టూ పరిభ్రమించాను నేనెప్పటిలా దశాబ్దాల దూరాల మధ్యనే గూడుకట్టిన ఓమాట ఓ పలకరింపు ఓ కరచాలనం ఎప్పటిలానే కల కరిగిపోతోంది ఇలా నీరింకని కళ్ళను ఓదార్చుతూ గొంతు పెగలని దుఃఖం సుడిగుండమై మిగిలిపోతుందిలా నాలోలోపల.
కవిత్వం

రూపాంతరం

నీకోసం నేకవితలు రాయలేను. రూపాంతరం చెందిన దుఃఖగాధ ల్ని మాత్రం విప్పగలను వసంతం తరలిపోయింది ఎండాకాలపు ఒడిలో స్వార్థపు క్రీడల్లో నదులు ప్రేతాత్మల్లా కళ్ళు తేలేశాయి అవతల ప్రైవేటు ఆస్తుల సైన్ బోర్డులు పెటపెటలాడుతున్నాయి. ఇంతకు చేపలన్నీ ఎక్కడికెళ్లాయి వన సంరక్షణ సమావేశంలో ప్లేట్లలో ముక్కలుగా నిండిపోయాయి వాటి తెల్లని కనుగుడ్లను జాగ్రత్తగా పీకేశారు ఓ ఘనమైన మెమొరాండంను మాత్రం వాటి ముందు చదువుతారు చచ్చిన చేపలకు అది వినపడుతుందా.. *** చంకలో వెంట్రుకల్ని సాపు జేసినట్టు భూమి మీద చెట్లను సాపు చేస్తారు నున్నగా గొరిగిన భూమి నిత్యాగ్ని గుండమైతే మనం సమాధి నుండి లేచిన ప్రేతాత్మల్లా
కవిత్వం

గెంటి వేయబడ్డ వారి కోసం పాట!

నిజం వాళ్ళు అబద్ధం చెప్పారు..ఈ వీధులేమీ బంగారంతో చేయబడలేదని అరిచి అరిచీ నా గొంతు బొంగురుపోయింది.. చివరకు నాకు కఠోరమైన జీవితమే దక్కింది. వాళ్లన్నట్లు ఈ వీధులు బంగారంతో చేయబడ్డాయా ..లేదు పచ్చిఅబద్ధం ఇది ! ప్రమాదాలతో..నిండి ఉన్న వీధులు ఇవి. నాకు తెలుసు ! కానీ ..ఈ లోపల ఓ అద్భుతం జరిగిపోయింది. ఈ రాత్రి నేను కూడా వాళ్ళలా ఉండడానికి.. నాలోపల ఒక విచిత్రమైన మనోలైంగిక మానసిక స్థితి సంసిద్ధమై పోయింది ! వాళ్ళు నన్ను నా నడుము దాకా మీలో...మిమ్మల్ని నాలో చూసారు. వాళ్ళు నన్ను ... మిమ్మల్ని నేను కళ్ళతో తాగేయడం చూసారు.
కవిత్వం

కుకవులు

చంద్రయాన్ మీద కవితలు ప్రశంసలై రాలుతున్నాయి దేశంలో స్త్రీలను మనువాదులు నగ్నంగా నడిపిస్తే కలాలు చూస్తూ మనకెందుకులే అనుకుంటున్నాయి మన జాతి కీర్తి ఆకాశంలోకి రాకెట్లలా దూసుకుపోతుందని అక్షరాలతో నమ్మబలికి, రోడ్ల మీద ఆదివాసీలపై మూత్రం పోస్తున్న కవుల కలాలు చోద్యం చూస్తూ మధ్యయుగాలలోకి కాలయానం చేస్తూ ఈ గళాలు మౌనంగా ప్రభుత్వాలను శ్లాఘిస్తున్నాయి మానుషం అతి భయంకర అమానుషమై ద్వేషం దేశభక్తి తోలు కప్పుకొని విచ్చలవిడిగా దేశాన్ని అగ్నికి ఆహుతి చేస్తున్నా, వంధిమాగదులైన కవుల కలాలు ప్రజాద్రోహులై నిరంకుశ పాలకులతో సన్మానాలు సత్కారాలు పొందుతూ ముసి ముసిగా మురిసి పోతున్నాయి మానవత్వం కోసం పరితపించే మేధావులను న్యాయం
కవిత్వం

దేవుడు  మాటాడాడా?

టీచరమ్మ చేతిలో బెత్తం ఎంత గట్టిగా కొట్టినా అప్పుడు ఏడుపొచ్చేది కాదు నాకు రాని వారం పేరేదో గుర్తుంచుకోవాలని కొట్టారనో హోం వర్కు చేయడం డుమ్మా కొట్టాననో ఇంట్లో నూనెలేక తలకు పెట్టుకోలేదనో నా తోటి మిత్రున్ని ఆట పట్టించాననో చింత బెత్తంతో తగిలిన బాధను పంటి బిగువన పట్టి చేయి దులుపుకునే వాణ్ణి! కానీ ఇప్పుడు నా ముఖంపై ముద్ర వేసిన మతం నన్ను వెక్కిరిస్తూ తరగతి గదిలో నన్నొంటరిని‌ చేసి రోజూ హత్తుకుని ఖుషీగా ఆటలాడుకుంటూ ఒకరికొకరం అన్నదమ్ములా భుజాలపై చేతులేసుకుని గంతులేసే మా మధ్య గోడను కట్టే ఈ తృప్తి త్యాగి టీచరమ్మలు మొలుచుకొచ్చి
కవిత్వం

ఆకుపచ్చని అమ్మ 

ఓ గొంతు మూగబోతే ఆ గజ్జె నీది కానేకాదు ఓ స్వరంలో అలలు ఎగిసిపడటం ఆగిపోతే కొన్ని అలల్లో కొన్ని కాంతులు మాయమవుతే ఆ సముద్రం నీది కానేకాదు కటకటాల వెనుక కాంతిరెక్కవు నువ్వు నీ సముద్రం, నువ్వైన సముద్రం ఎప్పటికీ ఆవిరి కాదు, ఎన్నటికీ మూగబోదు ప్రజాద్రోహం చేయకూడదని పాఠాలు చెప్పినవాడివి నీ కంఠం ఆదివాసుల పేగుల్లో కవిత్వం పలుకుతున్నది నీ కంఠం అన్నం మెతుకులకు కవాతు నేర్పుతున్నది మనిషి అమరుడైతే ఓ కంటిని తడి చేసుకున్న వాడివి మరో కంట్లో కత్తులకు బట్ట చుట్టని వాడివి అమరుల కనురెప్పల కవాతులో ఓ రెప్పవైన వాడిని నవ్వులో
కవిత్వం

నిక్లో సాథీ నీcద్ హరామ్

ఏ క్యా హోరహా హై ఆంఖోన్కే సామ్నే ఏ క్యా చల్ రహా హై డెమొక్రసీకే ఆడ్మే సుధార్ కా నామ్ బర్బాదీ ఆమ్ తరఖ్ఖీ నారా తబాయి పూరా అబ్ క్యా హువా మేరె దేశ్కో సాcస్ ఛోడ్ కే లాష్ బనేగా..!? ఓ ఖుదాయీ ఏ ఫుడాయీ రాస్ తేకే నాంపే మషీనోc కీ దౌడాయీ సారే ఖుద్రతీ జమీ ఔర్ జంగల్ కే జాన్ జైసే న్యామతోc కో లోడ్పేలోడ్ జమా జమాకే దేశ్ పార్ కరానే ఎత్రాజీ కే గలే దబాకే జాగ్ నే వాలోంకో జడ్ సే మిటాకే ఖానూన్ అప్
కవిత్వం

ఏకత్వం

ప్రియా! అన్వర్ ఇంటికాడ పీరీలు కట్టిన యాపశెట్టు మొదట్లోనే ఎలిశిన పుట్టకు పసుపు కుంకుమల పూజ చేయడానికి నీవొచ్చినపుడు ప్రేమంటే ఏంటని నేనడిగితే ఏమన్నావు? ఒకరి ఆలోచనలు ఒకరం పంచుకోవడం! ఒకరి ఇష్టాలను ఒకరం గౌరవించుకోవడం! స్వేచ్ఛను స్వేచ్ఛగా ఆస్వాదించడమనే కదూ..? నేను తురకను! నీవు హిందువువి! మనం ప్రేమించుకోడమెట్లా? అన్నపుడు ఏం నీవు మనిషివి కాదా? అని నువ్వు సూటిగా అడిగినపుడు మబ్బులు తొలగినఆకాశమైంది నా ముఖం ! నేను ఆవు కూర అని నసుగుతుంటే- నెయ్యి కూడా దాని రక్తమేలేనని నీ తినే అన్నం చేతిని, నే తినే అన్నం చేతితో ప్రేమగా అలాయి -
కవిత్వం

నా కవిత్వం ప్రయోగశాల

కవిత్వమొక అంతర్నిర్మిత జ్వాలా రౌద్రాన్వేషణ రక్త ప్రవాహల్లో ఎదబీటల స్పర్శఅనుఘర్షణ స్పర్శాను ఘర్షణ కాలం కనురెప్పపై ఎప్పటికీ ఆరని నీటిచెమ్మనై అగాధపు తిమిరంలో వెన్నెల రేయిలా నను స్పర్శించేదీ కవిత్వమే కవిత్వమే కవిత్వమంటే నిరంతర జ్వలితం, నిరంతర రక్త ప్రవాహం కదిలే కాలగమనాన్ని మదిలో మెదిలే కన్నీటి సంద్రాన్ని వర్ణించేది కవిత్వమే... ఇప్పుడే వికసించిన తొలి అంకురాన్ని అప్పుడే ప్రసవించి రెప్ప విప్పకుండా పొదల్లో ఏడ్చి స్పృహ కోల్పోయిన ఆడబిడ్డ నిద్రని వర్ణించేది కవిత్వమే కవిత్వమొక ప్రయోగశాల ప్రతి ప్రయోగంలో సరికొత్త ఆవిష్కరణ ప్రతి పదంలో వింత్తైన పాదరస వైవిధ్యం ప్రళయకాలంలో ప్రభంజన గర్జనలా హృదయాంతాలలో అగ్ని పర్వతంలా