కవిత్వం

ఎవరు రాసారీ పద్యాన్ని,ఉద్యమంలాంటి ఉదయాన్ని?!వెలుతురు లాంటి నినాదాన్ని?!చీకటికి తెర దించి కాంతికి పట్టం కట్టినపదాల కెరటాల కవన సముద్రాన్ని!? ఎవరు రాసారీ పద్యాన్నిదువాల ఒడిలోంచి నిదుర లేచినజాబిల్లి తోబుట్టువుని!?తిమిరం కుబుసాన్ని విడిచితళతళాడుతూ తెల్లారిన కాలాన్ని!? ఎవరు రాస్తారు వెన్నెల సిరా నిండినగాలి కలంతోకొండలపై నుంచి జారే నిశ్శబ్దపు జలపాతాలని?! అరణ్యంలో తాండాలోతంగెడు పూల పురుడు వాసననిపీల్చుకుని మత్తగిల్లే మధువుకు ప్రియమైన భ్రమరాలనీ!? ఎవరు రాస్తారు పద్యాలనీప్రాణ త్యాగానికి సిధ్ధపడితుపాకీ భుజాన వేలాడదీసుకొనిఅరణ్యం మీంచి లోకం మీదికివిప్లవం ప్రసరిస్తున్న భానుడి చూపుని!?

ఆ తండ్రి పోరాట వారసత్వంఆమె ముని వేళ్ళ గుండావారి దేహమంతా ప్రవహిస్తూఈ దేశ భవిష్యత్ చిత్రపటాన్నిదేదీప్యమానంగా చిత్రిస్తోంది తను కన్నది వాళ్ళిద్దరినేవారు నిర్మించిందివేలాది విముక్తి సైన్యాన్ని బిడ్డల కోసంనెత్తుటి ధారలావర్షించిన తల్లి ప్రేమఒకవైపు నేల తల్లి విముక్తిసాధనలో వారున్నారన్నభరోసా మరోవైపుతనను నిటారుగానిబ్బరంగా నిలబెడుతూవచ్చాయి ఒకరు ఒరిగినాతనందించినజెండా ఎత్తుకున్నమరో బిడ్డచూపులకు కానరాకపోయినాఆ రెపరెపల వెచ్చని గాలితన నూరేళ్ళ శ్వాసయింది అమ్మలెప్పుడూ అంతెఒక కంట్లో సూరీణ్ణిమరో కంట వెన్నెలనీవిరబూయిస్తారు అమ్మలంతేతమ పచ్చని కొంగుతోదేశానికి తల్లులవుతారువీరుల‌ గొంతులోచనుబాలధారలవుతారు అమ్మలకు మరోమారునమస్కరిద్దాం (వీరమాత మల్లోజుల మధురమ్మకు వినమ్ర జోహార్లతో)

ఇంతకీ…ఈ ఆపదను తట్టుకోమనే ఓదార్పు మాటలు చెప్పడానికి ఆ తల్లికి అక్కడ ఎవరూ లేరు.నీ సానుభూతంటావా.. ఆమెకి అవసరమే లేదు.నీ మాటలంటే ఆమెకి లెక్కే లేదు.అసలు ఆమె ఎవరనుకుంటున్నావు?ఆమె అమరుని తల్లి !ఒకటి,రెండు,మూడు,నాలుగు ,ఐదేసి చుక్కలు.. చుక్కలుగా కపటంతో రాలిపోయే నీ మొసలి కన్నీళ్లనే… ఆమె తన తెగువతో ఆశ్చర్య పరుస్తుంది..నిలవరిస్తుంది!మూగ ప్రేక్షకుల దొంగ సానుభూతి ఆమెకెందుకు ? కౄరంగా చంపబడిన తన కొడుకులు మిగిల్చిన ఖాళీని..నీ అల్పమైన సహనుభూతితో పూడ్చలేవు.కొడుకుల మరణ దుఃఖాన్ని గుక్కిళ్లు గా మింగెయ్యమని.. మౌనంగా ఉండమని ఆమెకి చెప్పే అర్హత నీకు లేదు గాక లేదు !ఇంతకీ ఆమె ఏం చేసిందో తెలుసా..?నీ

ఆ ఒక్క క్షణం కోసంయుగాలుగ ఎదురుజూసిందిఆ ఒక్క ఊహఆమెను పసిదాన్ని జేసింది అల్మయిరాలోపుస్తకాలు సర్దింది" మరణాన్ని తిరస్కరిస్తున్నా "వాక్యాన్నిపక్షిని జేసిభుజంమీద మోసుకుతిరిగింది.. గుండెనిండావసంతాలపొదుముకొనిగిన్నెనిండాబువ్వవొండుకొనివొణికే చేతుల్తో ప్రియమార తిన్పించాలనిమొగులుకోసం రైతుజూసినట్టుబిడ్డడి కోసం తల్లి జూసనట్టుగేటుకు కళ్ళ నతికించిఎంత ఎదురుచూసిందో అతడురాలేదుభయపడ్డట్టే జరిగిందిఊపిరి బిగబట్టే లోపుఊపిరాగినంత పనయ్యింది. ఆమెకూ అతడికీ మధ్యరాజ్యం..పూలరెక్కలమీదబుల్ డోజర్ నడిచింది మధ్య యుగాలకేసిముఖంతిప్పిన కోర్టుప్రజలకోసం కొట్టుకునే గుండెప్రమాదమన్నది****" అమ్మా..ఇక నాయినరాడా? "మెలిపెట్టే బిడ్డప్రశ్నల్నీఅంతరంగ సముద్రాల్నీ అదిమిపట్టితెగుతున్నఆశల దారాల్ని పేనుతూమళ్ళీచౌరస్తాలో నిలబడ్దదామె.. యుద్ధ మాగదు..

ఈ పూలు ఇలా చేతుల్లో ఉంటే చాలు..దేహామంతా పరిమళాల చెట్టు అయిపోక మరింకేమి అవుతుంది?ఈ పూల కెన్ని పేర్లూ -ఊర్లూఅందాలూ – బంధాలూరంగులూ – పరిమళాలు.ఈ పూలకెన్ని షాయారీలూ - గజళ్ళు.కథలూ -కవితలు .ముచ్చట్లు – మౌనాలూఈ పూలకెన్ని ఊర్లూ – దేశాలు- భూములుఇళ్ళూ – ఖబరిస్తాన్లు .ఈ పూలకెన్ని తోటలూ - ఎన్ని ఎడారులు అవన్నీ సరే .. ఇది చూడండిఈ పూలకెంత సమానత్వం., ఎంత లౌకికత్వం !కులమూ లేదు.. మతమూ లేదుకదిలే మనుషుల దేహాల మీద.. కదలని శవాల మీదఅందరి శ్మశానాల్లో సమాధుల మీదమందిరాల్లో .. మసీదుల్లో.. చర్చీల్లోఐక్యంగా ఒక్క మాలై ఊగుతాయి కదా !ఒక్కలాగే

ప్రజల ప్రయోజనాలే ప్రాణంగాబతికిన వాళ్లు, వాళ్లిద్దరుఒకరు హిమాలయాలంత ఎత్తుకెదిగినల్లమల కాఠిన్యాన్ని పుణికి పుచ్చుకొనిశత్రువుకు నిద్ర పట్టనీయనివిప్లవ శ్రేణులకు సేనానిమరొకరు ప్రేమ మాత్రమేచైతన్యాన్ని ఉద్దీపింప చేస్తుందనిబలంగా నమ్మి ఆచరించినవాడువిప్లవ శ్రేణుల గుండెల్లో నెలవైశత్రు సేనలపైకి ఉరికించినవాడుఈ యిద్దరు వ్యూహకర్తలను, ప్రజల ప్రేమికులనుకోల్పోవడం నా, మీ వ్యక్తిగత బాధే కాదునూతన సమాజాన్ని ప్రసవించేపుడమి తల్లి పురిటి నెప్పుల బాధ కూడాఇప్పుడు గుండెల నిండా కర్తవ్యంజయించాలనే తపన, జ్ఞానం కోసం మధనంచలన నియమాలను ఒడిసి పట్టుకోవాలనే ఆరాటంఅమరుల శక్తిని నిబిడీకృతం చేసుకున్న ప్రతి అడుగూమరింత దృఢంగా ప్రజల పక్షంఅందుకేఓటమి తాత్కాలికంగెలుపు ఖాయం! (కామ్రేడ్స్‌ సూర్యం, రవిల అమరత్వం నేపథ్యంలో దుఃఖమే అనంతమై ఆలోచనలు

ప్రజాయుద్ధమై ప్రజ్వరిల్లిన శాంతి స్వప్నంచీకటి క్షణాలను తాకే సూర్యకిరణంమేధా జగత్తును అల్లుకున్న ఒక స్పర్శప్రజా ప్రత్యామ్నాయ రూపశిల్పివిశాఖ ఉక్కుకు మలిబాటైన చుక్కానిపేగు బంధానికి వర్గయుద్ధ చిత్రాన్ని అద్దిన ఆదర్శంప్రజా పంథాకి ప్రాణవాయువుమహిళా-మానవత్వ విలువలకు ఆచరణరూపంఎన్నికల కుల రాజకీయాలను ఎదిరించి కుల నిర్మూలనా మార్గాన్ని మలచిన సాహసి 'జంపిస్టుల' మర్మభేధిఒక ఆత్మీయతా అనురాగంఒక విప్లవ ప్రజాస్వామిక చైతన్యంఒక విప్లవ కార్యదీక్ష! (కామ్రేడ్‌ సాకేత్‌ అమర్‌ రహే!)

నిత్యం జ్వలిస్తూ, సృజిస్తూగుంటూరు నుండి ప్రారంభమైననీ విప్లవ ప్రస్తానం! కృష్టమ్మ అలల హోరులోశతృ కిరాయి బలగాల పహారాలలోనల్లమల్ల చెంచు ప్రజల జీవితాలలోనిండు పున్నమి వెన్నెల వెలుగువైపీడిత ప్రజలకు ఆత్మీయ కర స్పర్శవైఆంధ్ర-తెలంగాణా మైదానాల్లోవర్గ పోరాటాల జ్వాలలనునిత్యం జ్వలింపజేసినవీర యోధుడా! నిరంకుశ దళారీ పాలకవర్గాలఫాసిస్టు అణచివేతకుఅలిపిరి లాంటి విస్ఫోటనంలోపాలకవర్గాల గుండెల్లో గుబులు పుట్టించినబుద్ది చెప్పిన సాహసానికి సంకేతమా! శాంతి చర్చలంటూప్రజలను మోసం చేసేదోపిడీ వర్గాల ఎత్తుల జిత్తులనుపార్టీ ప్రతినిధిగా చర్చలకు వెళ్ళిరాజ్యం వర్గ స్వభావాన్నిచర్చలంటూ మోసగించేవిప్లవోద్యమం అణిచివేతకుదుష్ట కుట్రలను చీల్చి చెండాడిప్రజల ముందు ప్రతిభావంతంగావిప్లవ స్వరాన్ని దృఢంగాప్రజాయుద్ధపు పంథాను ఎత్తిపట్టిదళారీ పాలకవర్గాల ఎత్తుల జిత్తులనుచిత్తు జేసిన పార్టీ నాయకుడిగాచారిత్రక ఘటనకు

సాయీనీతో పాటుగా ఇంతమందిమాటాడుతుంటే వాడికేదో భయం కదా చావు నీ ముందు కరాళనృత్యం చేసినానీ గుండె చెదరలేదునీ నిబ్బరం వెనక వున్ననమ్మకమే నీ కళ్ళలో మెరుపు కదా? నీ మాటా నీ నవ్వే వాడినిబెదరకొడుతూ వున్నాయా? ఎందుకో మాటాడే వారంటేచెదరని నవ్వుగలవారంటేరాజుకెప్పుడూ భయమనుకుంటా ఎందుకంటే వాడెక్కిన అందలమెప్పుడూముప్పాతికమంది ఒప్పుకోనిదే కదా నువ్వెప్పుడూ అంటావు కబీరునిఆలపించమనిమనుషుల్ని ప్రేమించమని కానీ వాడు ఉన్మాదాన్ని వ్యాప్తి చేస్తూదేశాన్ని దోచుకోవాలనుకుంటున్నాడు న్యాయానికి గంతలు కట్టి‌న్యాయమూర్తుల గుండెలపైఉక్కుపాదం మోపితీర్పులను తిరగరాయిస్తున్నాడు చీకటిని తెరచే ఉషోదయమొకటివేచి వుందని కబీరన్నది గుర్తుకొస్తోంది పిచుకలకు రెక్కలొచ్చినిన్ను ఎత్తుకొచ్చే కాలమెంతోదూరంలో లేదు బాబా !! (సాయిబాబా విడుదల కోరుతూ)

వేకువల్లేవేయి కలలు వెలిగించుకునితూరుపు కాంతులు పూసుకునిచూపులులు మార్చుకున్న రోజులుకళ్లపై వాలుతున్నాయ్ . హాయిని గొలిపే ప్రపంచమంటేకళ్ళలో వెలిగే దీపాలుదారిచూపటం .మనసున ఊగే భావాలుఊరించటంఅలరించటం అంతే కదా … వర్షాల ఊయల్లోఅలా ఊగిపోవటంబంధాల్ని ముడిపెట్టుకోవటం కదూ… ఇంతలావెన్నెల ఆకాశాన్ని వొంచితల నిమురుతూంటేనూ… లోలోపలజ్ఞాపకాలు తడుముతుంటేనూ… ఏదో వెన్నెల వాకిలివొలికి చిలికినీ ప్రపంచాన్నితెరలు తీసి ప్రదర్శిస్తుంటేనూ అదే వర్షం …. నాపై వాలే చినుకుల్లోనీ జ్ఞాపకాలు తడుపుతున్నాయి . వాస్తవానికి జ్ఞాపకానికిఒక తీయని ఊహా లోకం లోకొత్త ప్రపంచాన్నికళ్ళలో నిర్మిస్తాను అర్ధమౌతోందాజీవితమంటే కన్నీళ్లే కాదుకొన్ని కౌగిలించే జ్ఞాపకాలు కూడా .