కవిత్వం

ఆమాస రేయి అడవిలో నెత్తుటివాన కురుస్తున్న వేళ .. ఆమె .. తెగినపేగుల్ని ముడేసుకొనీ జల్లెళ్లయిన ఒరిగిన వీరుల దేహాల్లోంచి చిమ్ముతున్న నెత్తుటిదారను కడవలకెత్తుకొనీ .. వాగులో కలుపుతోంది ! వాగు .. ఎరుపెక్కిన ఆకాశంలా .. ! ఆమె .. రాలిపోయిన పొద్దులకు చీకటివాగులో చితిమంటల స్నానం జేసీ ఆరిపోయిన చితిని చేటకెత్తి విత్తులు వెదజల్లినట్టు పిడికిళ్లతో కాటిబుగ్గిని పొల్లాల్లో వెదజల్లుతోంది ! పోడు .. పోరువంతమైన ఆకుబట్టలా .. ! 'ఎవరమ్మా వీళ్లంతా ..' దగ్ధకంఠంతో ఆమెనడిగాను దుఃఖపుదారిలో ..! 'యీ దేశపు నుదుటాకాశం మీంచి రాలిపోయిన కుంకుమ పొద్ధులు .. పేగుతెగిన తల్లుల కడుపుకోతలు

ఇనుపగోళాల్లోకి ఇముడుతున్న మానవ సమూహాలు. నీళ్ల పొదుగుల్లో దాహం తీరక ఉక్కిరిబిక్కిరవుతున్న దిక్కులేని కాలం. నిరంతరంగా సాగుతున్న పరిణామంలోకి ఇముడుతున్న దృశ్యాలు. విరిగిపోతున్న అనుభవాల సమూహం. ఇక్కడ మనిషిని తూర్పారబడుతున్నదెవరు? ఈ మనిషి సారంలోంచి విత్తనాల్ని, పొల్లుని వేరుచేస్తూ పొల్లుగానే మిగిల్చే ఈ పెనుగాలు లెక్కడివి? ఉసిళ్ళగుంపులా కదులుతున్న ఈ సమూహాల మధ్య మసిబారుతున్న జీవన కాంతుల మధ్య తుఫానుల విరుచుకుపడుతున్న ఈ ప్రశ్నలెక్కడివి? ఇక్కడ కాగితప్పూల పరిమళాల్ని సృష్టిస్తున్న సృష్టికర్తలెవరు? 1 సందేహాల మధ్య, చావుబతుకుల మధ్య, సర్ప పరిష్వంగాల నడుమ కరుగుతున్న జీవితాలు. ప్లాస్టిక్ సన్నివేశాల సమాధానాలు. 2 దూరం దూరం మనిషికీ మనిషికీ మధ్య

నెత్తిన నీళ్ళకుండ భుజాన సూర్యుడు ఆకలిముల్లు గోడలపై ఎగాదిగా ఎగబాకిన పాదాలు లాగేసిన కంచంలో ఆరబోసే తెల్లారికై చుక్కల పరదాతో రాత్రంతా కొట్లాడిన పాదాలు ఇంటి కుదుర్లు జల్లిస్తూ కార్పొరేట్ కాలేజీ వంటపోయ్యిలో కట్టెలవుతున్నాయి పుట్టినూరు నోరు తేలేసినందుకు... దేహాన్ని కప్పే సిమెంట్ రేకుల పగుళ్లలో విరిగిన బతుకులు చినిగిన గౌను లాగూ లేని చొక్కా ఆడుకోడానికి నలుగురు దోస్తులూ లేని గిరాటేసిన బాల్యం ఇక్కడ వంటపాత్రల కింద మసి పలక అందరికీ నిలువెత్తు ఊపిరైన వూరు ఆరో మెతుకును అడగకుండానే ఇచ్చిన నేల సంపెంగ మీసాల పుక్కిలింత వలస కావిట్లో నిట్టనిలువునా కాలిపోతోంది.

అతనలా ఆ గుంపులో నిండు పున్నమిలా తన చుట్టూ పరిభ్రమించాను నేనెప్పటిలా దశాబ్దాల దూరాల మధ్యనే గూడుకట్టిన ఓమాట ఓ పలకరింపు ఓ కరచాలనం ఎప్పటిలానే కల కరిగిపోతోంది ఇలా నీరింకని కళ్ళను ఓదార్చుతూ గొంతు పెగలని దుఃఖం సుడిగుండమై మిగిలిపోతుందిలా నాలోలోపల.

నీకోసం నేకవితలు రాయలేను. రూపాంతరం చెందిన దుఃఖగాధ ల్ని మాత్రం విప్పగలను వసంతం తరలిపోయింది ఎండాకాలపు ఒడిలో స్వార్థపు క్రీడల్లో నదులు ప్రేతాత్మల్లా కళ్ళు తేలేశాయి అవతల ప్రైవేటు ఆస్తుల సైన్ బోర్డులు పెటపెటలాడుతున్నాయి. ఇంతకు చేపలన్నీ ఎక్కడికెళ్లాయి వన సంరక్షణ సమావేశంలో ప్లేట్లలో ముక్కలుగా నిండిపోయాయి వాటి తెల్లని కనుగుడ్లను జాగ్రత్తగా పీకేశారు ఓ ఘనమైన మెమొరాండంను మాత్రం వాటి ముందు చదువుతారు చచ్చిన చేపలకు అది వినపడుతుందా.. *** చంకలో వెంట్రుకల్ని సాపు జేసినట్టు భూమి మీద చెట్లను సాపు చేస్తారు నున్నగా గొరిగిన భూమి నిత్యాగ్ని గుండమైతే మనం సమాధి నుండి లేచిన ప్రేతాత్మల్లా

నిజం వాళ్ళు అబద్ధం చెప్పారు..ఈ వీధులేమీ బంగారంతో చేయబడలేదని అరిచి అరిచీ నా గొంతు బొంగురుపోయింది.. చివరకు నాకు కఠోరమైన జీవితమే దక్కింది. వాళ్లన్నట్లు ఈ వీధులు బంగారంతో చేయబడ్డాయా ..లేదు పచ్చిఅబద్ధం ఇది ! ప్రమాదాలతో..నిండి ఉన్న వీధులు ఇవి. నాకు తెలుసు ! కానీ ..ఈ లోపల ఓ అద్భుతం జరిగిపోయింది. ఈ రాత్రి నేను కూడా వాళ్ళలా ఉండడానికి.. నాలోపల ఒక విచిత్రమైన మనోలైంగిక మానసిక స్థితి సంసిద్ధమై పోయింది ! వాళ్ళు నన్ను నా నడుము దాకా మీలో...మిమ్మల్ని నాలో చూసారు. వాళ్ళు నన్ను ... మిమ్మల్ని నేను కళ్ళతో తాగేయడం చూసారు.

చంద్రయాన్ మీద కవితలు ప్రశంసలై రాలుతున్నాయి దేశంలో స్త్రీలను మనువాదులు నగ్నంగా నడిపిస్తే కలాలు చూస్తూ మనకెందుకులే అనుకుంటున్నాయి మన జాతి కీర్తి ఆకాశంలోకి రాకెట్లలా దూసుకుపోతుందని అక్షరాలతో నమ్మబలికి, రోడ్ల మీద ఆదివాసీలపై మూత్రం పోస్తున్న కవుల కలాలు చోద్యం చూస్తూ మధ్యయుగాలలోకి కాలయానం చేస్తూ ఈ గళాలు మౌనంగా ప్రభుత్వాలను శ్లాఘిస్తున్నాయి మానుషం అతి భయంకర అమానుషమై ద్వేషం దేశభక్తి తోలు కప్పుకొని విచ్చలవిడిగా దేశాన్ని అగ్నికి ఆహుతి చేస్తున్నా, వంధిమాగదులైన కవుల కలాలు ప్రజాద్రోహులై నిరంకుశ పాలకులతో సన్మానాలు సత్కారాలు పొందుతూ ముసి ముసిగా మురిసి పోతున్నాయి మానవత్వం కోసం పరితపించే మేధావులను న్యాయం

టీచరమ్మ చేతిలో బెత్తం ఎంత గట్టిగా కొట్టినా అప్పుడు ఏడుపొచ్చేది కాదు నాకు రాని వారం పేరేదో గుర్తుంచుకోవాలని కొట్టారనో హోం వర్కు చేయడం డుమ్మా కొట్టాననో ఇంట్లో నూనెలేక తలకు పెట్టుకోలేదనో నా తోటి మిత్రున్ని ఆట పట్టించాననో చింత బెత్తంతో తగిలిన బాధను పంటి బిగువన పట్టి చేయి దులుపుకునే వాణ్ణి! కానీ ఇప్పుడు నా ముఖంపై ముద్ర వేసిన మతం నన్ను వెక్కిరిస్తూ తరగతి గదిలో నన్నొంటరిని‌ చేసి రోజూ హత్తుకుని ఖుషీగా ఆటలాడుకుంటూ ఒకరికొకరం అన్నదమ్ములా భుజాలపై చేతులేసుకుని గంతులేసే మా మధ్య గోడను కట్టే ఈ తృప్తి త్యాగి టీచరమ్మలు మొలుచుకొచ్చి

ఓ గొంతు మూగబోతే ఆ గజ్జె నీది కానేకాదు ఓ స్వరంలో అలలు ఎగిసిపడటం ఆగిపోతే కొన్ని అలల్లో కొన్ని కాంతులు మాయమవుతే ఆ సముద్రం నీది కానేకాదు కటకటాల వెనుక కాంతిరెక్కవు నువ్వు నీ సముద్రం, నువ్వైన సముద్రం ఎప్పటికీ ఆవిరి కాదు, ఎన్నటికీ మూగబోదు ప్రజాద్రోహం చేయకూడదని పాఠాలు చెప్పినవాడివి నీ కంఠం ఆదివాసుల పేగుల్లో కవిత్వం పలుకుతున్నది నీ కంఠం అన్నం మెతుకులకు కవాతు నేర్పుతున్నది మనిషి అమరుడైతే ఓ కంటిని తడి చేసుకున్న వాడివి మరో కంట్లో కత్తులకు బట్ట చుట్టని వాడివి అమరుల కనురెప్పల కవాతులో ఓ రెప్పవైన వాడిని నవ్వులో

ఏ క్యా హోరహా హై ఆంఖోన్కే సామ్నే ఏ క్యా చల్ రహా హై డెమొక్రసీకే ఆడ్మే సుధార్ కా నామ్ బర్బాదీ ఆమ్ తరఖ్ఖీ నారా తబాయి పూరా అబ్ క్యా హువా మేరె దేశ్కో సాcస్ ఛోడ్ కే లాష్ బనేగా..!? ఓ ఖుదాయీ ఏ ఫుడాయీ రాస్ తేకే నాంపే మషీనోc కీ దౌడాయీ సారే ఖుద్రతీ జమీ ఔర్ జంగల్ కే జాన్ జైసే న్యామతోc కో లోడ్పేలోడ్ జమా జమాకే దేశ్ పార్ కరానే ఎత్రాజీ కే గలే దబాకే జాగ్ నే వాలోంకో జడ్ సే మిటాకే ఖానూన్ అప్